Αντίο μάτια μου

Δε γίνεται άλλο να προσπαθώ. Κουράζομαι πολύ να σε μάθω. Κουράζομαι να προσαρμόζομαι και να προσπαθώ να μη με πειράζει.
Προσπαθώ να πάρω το σχήμα σου για να ταιριάξεις αλλά δε γίνεται. Κόβω τις γωνίες μου για να μη σε πληγώσω και δεν είναι αρκετό. Υποχωρώ αλλά χάνω τον εαυτό μου.
Και δεν έχει νόημα πια. Η μαγεία χάθηκε μέσα στα παράσιτα του τηλεφώνου και τις τηλεκάρτες. Πονάει κάθε φορά που σε ακούω.
Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε το αυτονόητο. Που όσο απλό κι αν φαίνεται είναι απίστευτα επώδυνο. Και θα νιώσω το τράνταγμα του δέντρου που ξερριζώνεται.
Μέσα στον πόνο μου, όμως, θα είμαι ανάλαφρος.

Τα νησιά της ζωής μου

Νησί πρώτο

Χαμένο στη μέση του Αιγαίου, καταπράσινο και άγνωστο, το είδα πρώτη φορά ένα χειμωνιάτικο απόγευμα από το κατάστρωμα του πλοίου. Είχα τολμήσει. Άφησα τη στεριά πίσω και να ‘μαι εδώ μαζί με τα δελφίνια και τις φώκιες. Η απόφαση βγήκε. Προκάλεσα την τύχη μου και με προκάλεσε κι αυτή. Εδώ θα δοκιμαστείς, μου είπε. Αυτό είναι το μέρος για σένα. Και η πορεία ξεκίνησε.
Ήρθα ξένος και έγινα δικός τους. Περπάτησα στα δάση τους και βράχηκα στη θάλασσά τους. Κολύμπησα σε μέρη που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, ανακάλυψα ερημονήσια και είδα ηλιοβασιλέματα που δεν είναι για τους άλλους. Συνήθισα να ακούω τις βάρκες τους να φεύγουν τα χαράματα και τους ακολούθησα πολλές φορές. Και από το παιδί της πόλης, αγάπησα το χώμα και το νερό. Έκλαψα και γέλασα μαζί τους, μπήκα στα σπίτια τους, έφαγα στο τραπέζι τους. Δύσκολοι άνθρωποι αλλά απλοί. Πήγα να κατακτήσω και κατακτήθηκα.
Το πρώτο αίμα μου. Φεύγοντας, τους αποχαιρέτησα και τους πήρα όλους μαζί μου.


Νησί δεύτερο

Αυτό βρίσκεται κοντά στην απέναντι ακτή. Πιο πολύ προς τα εκεί παρά προς τα εδώ. Για πρώτη φορά το είδα μεσημέρι καλοκαιριού από το κατάστρωμα του πλοίου με το σάκο ιματισμού να μου κόβει τον ώμο. Πάλι θάλασσα γύρω-γύρω, αποκομμένος από όλους.
Έφτασα με σκοπό να κάνω το χρόνο να περάσει γρήγορα. Να γυρίσω στα οικεία και χιλιοπερπατημένα δρομάκια της Αθήνας. Και ανακάλυψα την άλλη όψη. Έπεσα στη θάλασσά τους και κοιμήθηκα στο χώμα. Είδα το δάσος να σκοτεινιάζει και να με κλείνει μέσα του. Με έπνιξε το βουνό, ένιωσα τη μικρότητά μου. Είδα τη θάλασσα να φουσκώνει και να με καταπίνει. Μούσκεψα στη βροχή και άναψα φωτιά να ζεσταθώ. Έγινα φίλος με τα δέντρα και τα μονοπάτια. Πλησίασα τους άλλους σαν κι εμένα. Τους βοήθησα και αφέθηκα στα χέρια τους. Έπιασα το αίμα τους και έγινα ένα με όλους. Ανθρώπους και πράγματα. Ήρθα να κρυφτώ και κατακτήθηκα.
Βρήκα τα όριά μου. Φεύγοντας, εκείνο το βράδυ τους αποχαιρέτησα και τους άφησα να φύγουν.


Νησί τρίτο
Αυτό δεν είναι ιστορία ακόμα.