Uncle Mike and his Life

Ο Μιχάλης είναι ένας από αυτούς τους μακρινούς θείους που δεν τους έχεις δει ποτέ πριν. Μόνο σε κάτι γάμους στο χωριό σε τρυφερότερη ηλικία και μόνο κανα-δυό φορές. Καμία άλλη επαφή. Ο χώρος που καταλάμβανε στο κέντρο της μνήμης στον εγκέφαλό μου ελάχιστος (και τώρα που έχω αρχίσει να φυραίνω, ακόμα μικρότερος).

Αλλά εχτές το βράδυ να σου τηλεφώνημα απο μάνα. Ο θείος σου ο Μιχάλης θα έρθει, να τον πας στο νοσοκομείο Τάδε. Δεν ξέρει Εγγλέζικα, δεν ξέρει να κινείται, έχει μόνο εσένα. Μα... Δεν έχει μα! (Κατά το "δε θέλω ου...").

Καλώς. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν. Ψηλός, κοντός, χοντρός, λιγνός.

Βλέπω μπροστά το θείο μου και δεν τον γνωρίζω καθόλου. Πολύ πιο κοντός, πολύ πιο ζαρωμένος, πολύ πιο γερασμένος. Άρρωστος.

Θείε μου, τι κάνεις;

Ο θείος Μιχάλης είναι μόνος στον κόσμο. Όχι, στην πραγματικότητα έχει γυναίκα και παιδιά που μάλιστα σπουδάζουν στο εξωτερικό και μιλάνε άπταιστα Αγγλικά. Είναι όμως μόνος του στον κόσμο.

Είναι επίσης πολύ άρρωστος. Έχει, πώς το λένε, κίρρωση. Όχι από το αλκοόλ, από ηπατίτιδα, ποιός ξέρει πως την άρπαξε. Τον τρώει χρόνια και τώρα του παρουσίασε καρκίνο.

Καρκίνο στο συκώτι παιδί μου, και το "παιδί μου" το είπε με παράπονο. Και κάτι άλλο, εγκεφαλοπάθεια. Λέει, ξαφνικά το μυλό του σταματάει να δουλεύει, απλώς σταματάει. Και κάθεται σα φυτό για ώρες, μπορεί και μέρες. Δεν τρώει, δεν κάνει τίποτε, απλώς αναπνέει. Μέχρι να ξυπνήσει και άντε πάλι.

Του είπαν για μεταμόσχευση, δε γίνεται στην Ελλάδα.

Και τα οργάνωσε όλα μόνος του. Μέσα στα διαλείμματα του μυαλού του, με τις οικονομίες μιας ζωής, χωρις να ξέρει Αγγλικά, έφτασε μέχρι εδώ. Προσπαθεί να γαντζωθεί από τη ζωή, που όσο σκληρή κι αν είναι, δεν την παρατάς εύκολα.

Ρώτησα φίλους γιατρούς. Ο θείος Μιχάλης θα πεθάνει σύντομα. Ακόμα κι αν τελικά κάνει τη μεταμοσχευση δε θα ζήσει.

Όταν τον βάλω στο αεροπλάνο να γυρίσει πίσω, θα ξέρω ότι δε θα τον ξαναδώ.

Θείε Μιχάλη με κέρδισες.