Sunday, October 04, 2015

Πάλι εδώ λοιπόν.
Τώρα έχω πρεσβυωπία. Κι ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θέλω.
Μου είπε όπου κι αν πας θα κουβαλάς τον κόσμο σου μαζί σου. Άλλαξα και δεν άλλαξα.
Όταν είμαι μόνος μου είμαι ο ίδιος. Όταν είμαι με εκείνους όμως είμαι καλύτερος.

Και κατάφεραν να με τραβήξουν από το τραβηχτικό παρελθόν.
Δε νοσταλγώ και δε θέλω να γυρίσω πίσω.
Δε μου λείπουν τα παλιά, θέλω τώρα να ζήσω μαζί τους για πάντα.
Ό,τι περνάει και δεν το ζω, το χάνω. Κι έχω χάσει τόσο χρόνο.

Θέλω να είμαι μαζί τους για πάντα.
Να νιώθω τη ζωή να σπαρταράει μέσα τους όταν τα αγκαλιάζω.
Θέλω να ακουμπήσουν πάνω μου και να γίνω κομμάτι του κόσμου τους.
Και τωρα και μετά, στα δύσκολα.

Και τώρα έκανα κάτι.
Θα μπω στη ζωή τους ακόμα κι αν σκοτώσω λίγο από εμένα.
Δεν ξέρω που θα βγω, ξέρω ότι πρέπει να ζήσω το ταξίδι.
Γιατί έχω ήδη πρεσβυωπία και δεν προφταίνω.

Saturday, November 23, 2013

Τριάμιση χρόνια μετά

Κοίτα πόσος χρόνος πέρασε. Κι αν όλα άλλαξαν, τίποτα δεν άλλαξε. Γίναμε περισσότεροι και μείναμε οι ίδιοι.
Όλα καλά.
Κάναμε τώρα ειρήνη με τον εαυτό μας και δεν κυνηγάμε πια το συννεφιασμένο νησί. Δεν μας πειράζει πια, μεγαλώσαμε και αρκεστήκαμε σε αυτό που έχουμε. Και στο κάτω κάτω της γραφής θα φέρουμε έστω λίγη από τη βροχή του εδώ.
Και θα γελάσουν τα καστανά ματάκια και θα έχουν αυτό που δεν μπορέσαμε εμείς. Θα τους το φυτέψουμε νωρίς στις μικρές ψυχούλες τους για να μη γνωρίσουν σύνορα.
Είμαστε ακόμα στο διάδρομο απογείωσης.

Sunday, May 23, 2010

Όχι, αδερφέ, δεν τελείωσες. Είναι άπατο ετούτο το ποτήρι. Και το ένα κακό φέρνει το άλλο, πιασμένα χέρι χέρι. Μέχρι πότε θα λιώνω;
Είμαι σαν εκείνα τα σκυλιά που πειθήνια κάνουν ό,τι τους λένε, τρώνε όποτε τους ρίχνουν φαγητό και κοιμούνται όταν θέλουν οι άλλοι. Πέρασε από πάνω μου η μοίρα και ένοιωσα πόσο αδύναμος είμαι.
Όταν θα έρθει, θα σε παρασύρει. Θα σε σβήσει από το χάρτη, θα σε λυγίσει. Και όλη σου η δύναμη δε θα αρκεί να σε κρατήσει όρθιο. Όπου θέλει θα σε πάει και θα προσπαθείς να κρατηθείς από κάπου αλλά δε θα υπάρχει στεριά ούτε μπροστά ούτε πίσω. Είσαι τόσο μικρός...
Είμαι ακριβώς εκεί: χωρίς στεριά ούτε μπροστά ούτε πίσω. Δεν είμαι αυτό που ήμουν ούτε αυτό που θα γίνω.

Sunday, November 29, 2009

Είχα απίστευτη ενέργεια μέσα μου. Νόμιζα ότι μπορούσα να τρέξω τόσο γρήγορα όσο το βλέμμα. Και να κλωτσήσω τόσο δυνατά όσο που να ταρακουνήσω τα δίχτυα. Ώρα ποδοσφαίρου γαρ.

Όμως, εδώ στην πατρίδα, έχω φορτώσει στον κόκορα τη γυμναστική. Λίγο τα κατειλημένα πεζοδρόμια, λίγο η έλλειψη πάρκων και λίγο η πολλή δουλειά, αλλά και η βαρεμάρα μου, μου πρόσθεσαν μερικά κιλάκια. Και ιδίως έκαναν τους μυς νωθρούς και πλαδαρούς.

Και εκεί την πάτησα. Πιέζω τον εαυτό μου πιο πολύ από ό,τι τα κακόμοιρα τα πόδια μου αντέχουν και ..."κλακ". Ακριβώς αυτός ήταν ο ήχος μαζί με αφόρητο πόνο, εκεί στο πίσω μέρος της γάμπας χαμηλά. νομίζουμε ότι όλα τα κακά θα συμβούν στους άλλους. Αλλα και για τους "άλλους" οι άλλοι είμαστε εμείς.

Νοσοκομείο, χειρουργείο, νάρθηκας και φυσιοθεραπεία. Για να πατήσω και να περπατήσω πάλι. Πόσα δεν εκτιμούμε όταν τα έχουμε. Προσπαθήστε για παράδειγμα να κάνετε μπάνιο με το ένα πόδι στο γύψο. Να μην πρέπει να βραχεί και να μην μπορείτε να το πατήσετε. Ή να χτυπάει το τηλέφωνο και να μην προφταίνετε να σηκώσετε. Έκανα πλούσιους τους deliveράδες, τις πιτσαρίες και τα σουβλατζίδικα της γειτονιάς. Τόσο που γνωρίζουν τώρα και με ρωτάνε πώς πάει το πόδι από το τηλέφωνο. Ακόμα και αυτός ο συμπαθητικός μαυριδερός ασιάτης delivery μου έδωσε μια συνταγή για "σούπα από κόκκαλα" για να δέσει το τραύμα γρήγορα...

Ελπίζοντας ότι θα περπατήσω και θα τρέξω κάποια στιγμή και πάλι κανονικά, δεν παραπονιέμαι. Νομίζω ότι ύστερα από δύο μήνες κλεισμένος στο σπίτι, ίσως να βλέπω τα πράγματα λιγο διαφορετικά, και αυτό θα είναι το κέρδος μου από αυτή την περιπέτεια.

Sunday, August 30, 2009

Εδώ ο τερματοφύλακας πριν το πέναλτυ. Άγνωστο τι θα χτυπήσει την πόρτα.

Χτυπάει η καρδιά μου δυνατά από το πρωί σήμερα. Τόσο δυνατά που νομίζω ότι θα καταλάβουν και οι άλλο, δεν επιτρέπονται τώρα αυτά. Είμαι αυτός που πρέπει να δίνω λύσεις, οι άλλοι περιμένουν από μένα.

Δεν είμαι φτιαγμένος από μαγκιά. Σκέφτομαι σε κάθε βήμα και φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ και φαίνεται μερικές φορές. Πώς το κάνουν οι άλλοι; Εγώ τους παίρνω σπίτι μου και τους βλέπω και στον ύπνο μου. Και μισώ κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, γιατί πάλι κάτι τρελό θα είναι και πάλι θα πρέπει να δώσω λύση. Και θα καταναλώσω ακόμα λίγο από μένα, πόσο θα κρατήσει αυτό;

Θέλω να βάλω το μυαλό μου σε πάγο να μη σκέφτεται. Να πάρω μια βαθειά ανάσα και να διώξω τα καυσαέρια που έχω μέσα μου.

Wednesday, January 14, 2009

Δουλειά και σήμερα λοιπόν. Τέτοια που σε κάνει να σκέφτεσαι αν πράγματι αξίζει. Και συνεχίζεις όχι γιατί πιστεύεις σε τίποτα πλέον αλλά γιατί πίστευες κάποτε. Και γιατί δε θές να παραδεχτείς ότι τόσο καιρό πίστευες σε λάθος Θεό και πρόσμενες κάτι που υπήρχε μόνο στη σκέψη σου.

Φτάσαμε στα μισά και δεν έχουμε καν ξεκινήσει. Δεν κουνιέται τίποτα. Σα να σπρώχνεις έναν χοντρό τοίχο. Δεν αλλάζει τίποτα, δεν προχωράει τίποτα. Θα χωρέσω κι εγώ μέσα από τις χαραμάδες του ή να τον ρίξω;

Και πέρασε η ζωή μας και δεν είμασταν εκεί. Προετοιμαζόμασταν για κάτι μεγάλο που δεν υπήρχε ποτέ, μέχρι που είδαμε πολλές πολλές άσπρες τρίχες στο κεφάλι μας. Χρειάζεσαι πολλές ζωές για να προφτάσεις και δεν έχουμε.

Friday, October 03, 2008

Αυτό ήταν λοιπόν.

Βγάλαμε και το εισιτήριο της επιστροφής. Και εννοώ της επιστοφής, one way. Κι αυτό το νησί θα περάσει στην ιστορία. Και θα κλείσει ο κύκλος, ένας ακόμα κύκλος. Κι αν αφήσαμε τις μηχανές ανοιχτές όταν ήρθαμε, τώρα κατασταλλάξαμε, εγκατασταθήκαμε. Και σπίτι μας είναι το ΕΔΩ. Και το καινούριο το ΕΚΕΙ.

Όλα according to plan. Κάναμε και το leaving do, βγάλαμε και τις φωτογραφίες και ανταλλάξαμε email. Είπαμε γεια και στο πάρκο, εδώ δίπλα στο νέο σπίτι. Θα μου λείψουν όλα αυτά αλλά δε λυπάμαι. Γιατί είμαι όλα αυτά που πέρασα, και τα δύσκολα και τα εύκολα.

Να ‘στε λοιπόν όλοι καλά. Κι αν ποτέ βρεθείτε χαμένοι στην τσιμεντούπολη, θα σας κεράσω έναν καφέ.

Mike

Saturday, May 03, 2008

We are airborne !!

Tuesday, July 17, 2007

Μετά την Πάρνηθα και ο Υμηττός

Κάφ' τα όλα Ελληνάρα!
Μην αφήσεις τίποτα όρθιο!
Για ένα οικοπεδάκι ζούμε όλοι.

Tuesday, July 03, 2007

Εκεί κι εδώ

Δε γράφω συχνά αλλά δεν μπορώ να μείνω και αμέτοχος.

Κάηκε η Πάρνηθα. Και μαζί της και η τελευταίες ελπίδες ότι ίσως κάτι πάει να αλλάξει σε αυτόν τον κακόμοιρο τόπο. Και δεν εννοώ τις κυβερνήσεις ή τον τρόπο που λειτουργεί το κράτος – «οι υπεύθυνοι» αλλά εμάς τους ίδιους τους Έλληνες σα νοοτροπία και σα λαό. Γιατί έχουμε τους κυβερνήτες που μας ταιριάζουν, και εισπράττουμε ό,τι μας αξίζει. Και βέβαια δεν θα ασχοληθώ με τις ευθύνες και σε ποιον ανήκουν. Ακούω ότι οι μεν κατηγορούν τους δε και αντίστροφα. Ότι υπάρχουν δύο είδη ευθυνών λέει, επιχειρησιακές και πολιτικές. Επίσης νέες και παλιές (βλέπε Πεντέλη). Ακόμα της ΔΕΗ και της Πυροσβεστικής. Και επιπλέον ότι φταίει και ο καιρός.

Τον κακό τους τον καιρό.

Δυστυχώς βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να μπορώ να συγκρίνω. Συγκρίνω λοιπόν τα ελληνικά με τα εγγλέζικα.

Πριν από λίγες μέρες εκδηλώθηκαν βομβιστικές απόπειρες στο Λονδίνο. Και πριν καλά καλά το καταλάβουμε τους πήραν χαμπάρι και τους τσάκωσαν στο πιτς φυτίλι. Μέχρι και στη Αυστραλία έγιναν συλλήψεις. Και ξέρετε πως ξεκίνησαν όλα; Επειδή λέει ένας οδηγός ασθενοφόρου πρόσεξε ότι έβγαινε ένας περίεργος καπνός (μη φανταστείτε κανένα ντουμάνι - μιλάμε για ίχνη) από ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Δε θα μιλήσω για το χρόνο που έκανε να φθάσει η αστυνομία, ούτε για το πόσο χρειάστηκε να εξουδετερώσει τη βόμβα, να μεταφέρει το αυτοκίνητο κατάλληλα, να εντοπίσει κι άλλο ύποπτο αυτοκίνητο - αρκετά μακριά από το πρώτο - και να κάνει όλα τα απαραίτητα πάλι. Θα σταθώ στον οδηγό του ασθενοφόρου. Χωρίς να τον ξέρω το συγκεκριμένο, ξέρω σε τι τάξη ανθρώπων ανήκει. Και σας διαβεβαιώ ότι οι οδηγοί ασθενοφόρων στο Λονδίνο δεν είναι ακριβώς από τους ανθρώπους που έχουν τρία πτυχία και δύο διδακτορικά. Φαντάζομαι τη φάση: Μισοβρίζοντας μισοχασμουριώντας - ήταν κατά τη μία τη νύχτα - είδε ο τύπος το αυτοκίνητο. Και αντί να πει ωχ ρε αδερφέ τώρα τι μας λες, εδώ τόσος κόσμος που είναι γύρω δεν είδε τίποτε, δεν είναι τίποτα , δε βαριέσαι, κάλεσε την αστυνομία. Είμαι σίγουρος ότι ούτε κι αυτός θα πίστευε τι θα επακολουθούσε.

Και σκέφτομαι για το πόσο συνειδητοποιημένοι και πόσο έχουν την αίσθηση του συνόλου και της ευθύνης ακόμα και τα μέλη των χαμηλότερων κοινωνικοοικονομικών τάξεων. Ο τύπος με το χαμηλό μισθό, τα εκατό tatoo και το σκουλαρίκι (όχι δεν είμαι κατά, απλώς σας δίνω την εικόνα) είναι αρκετά υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος για να κάνει όχι απλά το καθήκον του, αλλά κάτι παραπάνω για να προφυλάξει το σύνολο. Για τους συμπατριώτες και τη χώρα του.

Και πάμε πίσω στην Πάρνηθα.

Λένε ότι υπάρχει πιθανότητα εμπρησμού. Δεν μπορώ να αντέξω στη σύγκριση αυτού του Έλληνα που θα βάζει φωτιά στο ΔΑΣΟΣ ΜΑΣ με τον Άγγλο που κάνει το "extra mile". Από τη μια το άμεσο προσωπικό συμφέρον, η κακομοιριά και η παντελής άγνοια της έννοιας του γενικότερου καλού και από την άλλη η ευαισθητοποίηση και η περιφρούρηση του συνόλου.
Ας μην ήταν εμπρησμός, όμως. Να προήλθε από τη ΔΕΗ όπως λέγεται. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπήρχε σχετική μέριμνα για επικίνδυνα - και ειδικά με τέτοιο καιρό - καλώδια που περνούσαν πάνω από αυτό που όλοι χαρακτήριζαν ως τον τελευταίο πνεύμονα της Αθήνας. Εδώ αδιαφόρησε ολόκληρη η ΔΕΗ - δεν ξέρω αν λέγεται αρχηγός ή τελευταίος υπάλληλος αλλά και πάλι η σύγκριση είναι αμείλικτη. Συγκρίνω την αστυνομία εδώ με τη μεγαλύτερη ελληνική εταιρία. Εδώ εξουδετέρωσαν τις βόμβες και συνέλαβαν τους δράστες χωρίς να ανοίξει ρουθούνι - έσωσαν ακόμα και αυτόν που πετάχτηκε φλεγόμενος από το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο της Γλασκώβης (στην Ελλάδα θα είχαν ξεχάσει τον πυροσβεστήρα) - και στην Ελλάδα η ΔΕΗ ξέχασε να ξεχορταριάσει τις βάσεις των πυλώνων.

Δε θέλω να πω περισσότερα για την πυροσβεστική επιχείρηση καθαυτή γιατί δεν ξέρω. Δεν ξέρω κατά πόσο ο τεχνολογικός εξοπλισμός ήταν παλιός ή ο συντονισμός της κατάσβεσης επαρκής. Λένε ότι τα άτομα πάλεψαν με αυταπάρνηση. Δεν αντιλέγω, αλλά η εποχή των ηρώων πέρασε φίλοι μου. Δε φτάνουν οι 300 να αλλάξουν την ιστορία ή την πορεία της φωτιάς. Θέλει προγραμματισμό και δουλειά σε βάθος, σημεία που σα λαός πάσχουμε γονιδιακά και νομίζω μη θεραπεύσιμα όπως έχει αποδείξει η μακρόχρονη ιστορία μας. Κι όσο δε βελτιωνόμαστε, τόσο θα χάνουμε: είτε αυτό λέγεται δάσος, είτε δομημένα ομόλογα, είτε Μακεδονία.

Έχοντας πάρει απόφαση ότι δε θα ξαναδώ ποτέ αυτό το δάσος στη ζωή μου, μένει ένα μόνο για να χάσω ή να διατηρήσω την τελευταία ρανίδα πίστης. Να δω αν και πόσα οικόπεδα θα κοπούν σε «μη δασικές εκτάσεις» εκεί που είναι τώρα τα καμένα.

Και τότε θα σας πω.

Sunday, January 28, 2007

Αντίο μάτια μου

Δε γίνεται άλλο να προσπαθώ. Κουράζομαι πολύ να σε μάθω. Κουράζομαι να προσαρμόζομαι και να προσπαθώ να μη με πειράζει.
Προσπαθώ να πάρω το σχήμα σου για να ταιριάξεις αλλά δε γίνεται. Κόβω τις γωνίες μου για να μη σε πληγώσω και δεν είναι αρκετό. Υποχωρώ αλλά χάνω τον εαυτό μου.
Και δεν έχει νόημα πια. Η μαγεία χάθηκε μέσα στα παράσιτα του τηλεφώνου και τις τηλεκάρτες. Πονάει κάθε φορά που σε ακούω.
Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε το αυτονόητο. Που όσο απλό κι αν φαίνεται είναι απίστευτα επώδυνο. Και θα νιώσω το τράνταγμα του δέντρου που ξερριζώνεται.
Μέσα στον πόνο μου, όμως, θα είμαι ανάλαφρος.

Saturday, January 20, 2007

Τα νησιά της ζωής μου

Νησί πρώτο

Χαμένο στη μέση του Αιγαίου, καταπράσινο και άγνωστο, το είδα πρώτη φορά ένα χειμωνιάτικο απόγευμα από το κατάστρωμα του πλοίου. Είχα τολμήσει. Άφησα τη στεριά πίσω και να ‘μαι εδώ μαζί με τα δελφίνια και τις φώκιες. Η απόφαση βγήκε. Προκάλεσα την τύχη μου και με προκάλεσε κι αυτή. Εδώ θα δοκιμαστείς, μου είπε. Αυτό είναι το μέρος για σένα. Και η πορεία ξεκίνησε.
Ήρθα ξένος και έγινα δικός τους. Περπάτησα στα δάση τους και βράχηκα στη θάλασσά τους. Κολύμπησα σε μέρη που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, ανακάλυψα ερημονήσια και είδα ηλιοβασιλέματα που δεν είναι για τους άλλους. Συνήθισα να ακούω τις βάρκες τους να φεύγουν τα χαράματα και τους ακολούθησα πολλές φορές. Και από το παιδί της πόλης, αγάπησα το χώμα και το νερό. Έκλαψα και γέλασα μαζί τους, μπήκα στα σπίτια τους, έφαγα στο τραπέζι τους. Δύσκολοι άνθρωποι αλλά απλοί. Πήγα να κατακτήσω και κατακτήθηκα.
Το πρώτο αίμα μου. Φεύγοντας, τους αποχαιρέτησα και τους πήρα όλους μαζί μου.


Νησί δεύτερο

Αυτό βρίσκεται κοντά στην απέναντι ακτή. Πιο πολύ προς τα εκεί παρά προς τα εδώ. Για πρώτη φορά το είδα μεσημέρι καλοκαιριού από το κατάστρωμα του πλοίου με το σάκο ιματισμού να μου κόβει τον ώμο. Πάλι θάλασσα γύρω-γύρω, αποκομμένος από όλους.
Έφτασα με σκοπό να κάνω το χρόνο να περάσει γρήγορα. Να γυρίσω στα οικεία και χιλιοπερπατημένα δρομάκια της Αθήνας. Και ανακάλυψα την άλλη όψη. Έπεσα στη θάλασσά τους και κοιμήθηκα στο χώμα. Είδα το δάσος να σκοτεινιάζει και να με κλείνει μέσα του. Με έπνιξε το βουνό, ένιωσα τη μικρότητά μου. Είδα τη θάλασσα να φουσκώνει και να με καταπίνει. Μούσκεψα στη βροχή και άναψα φωτιά να ζεσταθώ. Έγινα φίλος με τα δέντρα και τα μονοπάτια. Πλησίασα τους άλλους σαν κι εμένα. Τους βοήθησα και αφέθηκα στα χέρια τους. Έπιασα το αίμα τους και έγινα ένα με όλους. Ανθρώπους και πράγματα. Ήρθα να κρυφτώ και κατακτήθηκα.
Βρήκα τα όριά μου. Φεύγοντας, εκείνο το βράδυ τους αποχαιρέτησα και τους άφησα να φύγουν.


Νησί τρίτο
Αυτό δεν είναι ιστορία ακόμα.

Saturday, November 25, 2006

Big Bang

Και οι μέρες περνάνε γρήγορα σφιχτά πιασμένες χέρι-χέρι
Ομοιόμορφες, η μία πίσω από την άλλη με τις γκρίζες στολές τους.
Και έρχονται τα επόμενα Χριστούγεννα που δεν έχουν να πουν τίποτα.

Και κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δε με βλέπω.
Μόνο εκείνος ο άλλος υπάρχει που έχει το ίδιο όνομα με εμένα και φοράει γραβάτα
Διάφανος για να μην πληγώνεται.

Πόσο κοστίζει να είσαι αυτό που θες και πόσο κοστίζει να αλλάξεις
Με το ένα πόδι στη βάρκα και το άλλο στο ντόκο, θα πέσεις στη θάλασσα
Το έχουν περάσει κι άλλοι αυτό; Να τους μιλήσω ή να τους ακούσω;

Ευτυχώς οι μέρες περνούν γρήγορα και στοιβάζονται ασήμαντες
Ομαλές και λείες για να μην πληγώνουν διάφανους ανθρώπους
Που δεν ξέρουν ακόμα πόσο θα αντέξουν
Πριν εκραγούν

Friday, November 10, 2006

Τέλος και αρχή

Μόνο ένα μικρό σημάδι στο δεξιό καρπό απέμεινε από τις καλοκαιρινές διακοπές.
Κι αυτό σιγά σιγά ξεθωριάζει.
Και η γεύση από την cairipinha και του τσιγάρου στα χείλη της έσβησε.
Και πέρασαν αιώνες από τότε.

Οι εποχές ήρθαν και πέρασαν, η καθεμιά αφήνοντας κρυφά σημάδια.
Γλύφω τις πληγές μου σαν το ζώο που πληγώθηκε.
Θα κουβαλάω τους πόνους μου για πάντα μαζί μου.
Ο χειμώνας είναι μπροστά και οι μέρες μικραίνουν.

Είμαι άλλος άνθρωπος. Παίρνω φόρα για το μεγάλο βήμα.
Δαγκώνω το σίδερο για να χτυπήσω την κατάλληλη στιγμή.
Ετοιμάζομαι κρυφά και το πληρώνω με τη ζωή μου.
Σε λίγο θα με δείτε μπροστά σας, άπιστοι Θωμάδες.

Με καρφώνει σα να με βλέπει για πρώτη φορά. Θα κόψει το τσιγάρο;
Πρέπει να νικήσει κάποιος ή ποτέ δε νικάει κανένας;
Το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί. Η απόφαση όμως έχει παρθεί.
Απλώς δεν ξέρω αν θα είσαι μαζί μου.

Κι αυτό είναι μόνο η αρχή.

Saturday, July 15, 2006

Bye

Bye bye love
bye bye happiness
bye bye sweet caress
I think I wanna cry...

Θυμάστε που το τραγουδούσαμε τότε;

Bye, αλήθεια

Monday, July 10, 2006

Εεεεεεεεεεεε;

Σήμερα στη δουλειά συνάντησα έναν Κύπριο. Είχε ένα μικροπρόβλημα και ήρθε να μας συμβουλευτεί. Ωραία σκέφτηκα, γιατί να μη μιλήσω Ελληνικά ύστερα από αρκετό καιρό - μου ήταν και συμπαθής. Του λέω ότι είμαι Έλληνας και παίρνει μια χαρά ο Κύπριος, τι να σας πω.
Και ανοίγει το στόμα του και ναααααα τα Κυπριακά, χείμαρος. Δεν έπιανα τίποτα. Ανοιγόκλεινε το στόμα του και το μόνο που έπιανα είναι... απολύτως τίποτα.
Καλά του λέω, τελικά, και του κόβω τη χαρά του καημένου. Ας μιλήσουμε Αγγλικά, φίλε μου, καλύτερα, γιατί ντεν καταλαβαίνει Τσυμπραιικα...

Sunday, July 09, 2006

Με λένε Ζινεντίν και σας γράφω όλους

Μάλιστα κύριε. Κατάγομαι από την Αλγερία. Ξέρω μπάλα. Είμαι ο καλύτερος και το ξέρω. Έχω χορτάσει δόξα και φώτα. Δε μου λείπει η αναγνώριση.

Και όταν γουστάρω, φτύνω τα φώτα σας. Δεν υπολογίζω τις εφημερίδες σας. Δε με νιάζει τι θα πείτε για μένα. Καταστρέφω τους τίτλους σας. Δεν ζω για σας.

Έτσι γούσταρα και έτσι έκανα.

Friday, July 07, 2006

7 / 7

Πάντως όταν σήμερα το πρωί μπήκα στο μετρό για τη δουλειά, κοίταξα καλά ένα γύρο. Ειδικά όταν περνούσα από το Aldgate.
Θυμάμαι πέρισυ τέτοια μέρα έβγαλα το εισητήριο για Λονδίνο. Λίγο μετά που έσκασαν οι μπόμπες...

Sunday, July 02, 2006

Θερινή Ραστώνη;

Είμαι φτιαγμένος για το καλοκαίρι. Αυτήν την εποχή του χρόνου όλα είναι καλύτερα. Οι ανησυχίες λιγότερες, το φως περισσότερο, οι άνθρωποι χαλαρότεροι, ο αέρας φιλικότερος.
Είμαι φτιαγμένος για τη θάλασσα. Που τόσο μου έχει λείψει τελευταία... Σας ζηλεύω όλους εσάς που έχετε τις παραλίες στα πόδια σας κι ας μην τις εκτιμάτε. Κι ας έχετε να υπομείνετε το μποτιλιάρισμα μεχρί να φτάσετε και για να γυρίσετε...
Είμαι φτιαγμένος για τον ήλιο. Που φωτίζει. Που σβήνει τα μυστικά. Που κάνει τα πράγματα απλούστερα. Που εξισώνει. Που απομυθοποιεί.

Θέλω να ξαπλώσω σε μια παραλία, κάτω από τον ήλιο, δίπλα στη θάλασσα, λοιπόν. Αυτό είναι το μήνυμα. Θέλω να κλείσω το διακόπτη και να ξεχάσω τις έγνοιες μου. Να ακούω τα κύματα στην αμμουδιά να με απειλούν ανήμπορα. Να μείνω με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου μέχρι κι αυτές να βαρεθούν και να φύγουν. Να ισοπεδωθώ. Να εξαγνιστώ από το "ποιός είμαι" το "τι έχω πετύχει" και το "τι πρέπει να κάνω". Να γίνω ένα με το χώμα. Να νιώσω τα ζωύφια της ακτής να με γαργαλάνε. Να επιστέψω εκεί που ξεκίνησα. Εκεί που όλοι ξεκινήσαμε. Να θυμηθώ τα βασικά. Που είναι τόσο απλά αλλά και τόσο απαραίτητα.

Αυτό είναι το καλοκαίρι για μένα.

Δε μου λέτε εσείς, πότε ξαπλώσατε τελευταία φορά στο χώμα; Πότε δε φοβηθήκατε μη λερώσετε τα όμορφα ρούχα σας και κυλιστήκατε κάτω; Πότε ΑΦΕΘΗΚΑΤΕ; Πότε κλείσατε τα μάτια και αψηφήσατε τον κόσμο γύρω σας; Πότε μείνατε με τον εαυτό σας ώρα πολλή μέχρι να αδειάσουν οι σκέψεις σας;

Πότε συζητήσατε με τον εαυτό σας τελευταία φορά;

Όχι, δεν είναι μοναξιά. Είναι συμφιλίωση. Είναι αναζήτηση και επιστοφή στη βάση. Δεν είναι αυτοσκοπός, είναι όμως απαραίτητο βήμα στην πορεία μας. Είναι η ξεκούρασή μας και το καύσμό μας μαζί.

ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Tuesday, June 27, 2006

Where do they get their energy from?

Αυτή τη φορά δεν πήγα στο Βρετανικό Μουσείο.
Μέτρησα όμως τα πλακάκια της Oxford street σαράντα φορές (το κάθε πεζοδρόμιο)
Εκατό μέτρα σε πέντε ώρες.

Monday, June 12, 2006

Ο Καθηγητής με τις 240 δημοσιεύσεις και τις δύο γάτες


Από τότε που έφτασα σε τούτη τη χώρα, δεν μπορώ να αποφύγω τις συγκρίσεις. Για τα πάντα και με τα πάντα.

Πρόσφατα ήμουν καλεσμένος στο σπίτι ενός Καθηγητή του London King’s College. Καθότι δεν είμαι κανένας διάσημος ή σημαντικός άνθρωπος, θεώρησα την πρόσκληση σπουδαία τιμή αλλά και άγχος ταυτόχρονα.

Ακούστε λοιπόν:

Το δείπνο είχε κανονιστεί εδώ και δύο (!) μήνες. Φαντάζομαι ότι ο Προφέσορας θα ήταν πολύ πολυάσχολος.
Αλλά πολύ οργανωμένος. Κατ’ αρχάς με ρώτησε (με e-mail) αν θα ήθελα να δειπνήσω στο σπίτι του με τη σύζυγό του και λίγους καλούς φίλους. Έπειτα με ρώτησε ποιες από ορισμένες προτεινόμενες ημερομηνίες βολευόμουνα. Και τέλος μου έστειλε ένα mail για να με καθησυχάσει λέγοντας ότι τα πράγματα θα είναι πολύ casual και δε θα χρειαζόταν να φορέσω γραβάτα.
Καταλαβαίνετε βέβαια τι τρακ είχα, καθότι δεν είμαι σε καμιά περίπτωση συνηθισμένος σε όλα αυτά τα high class dinners και οι formalities με απωθούν. Γνωρίζοντας και το (παγκόσμιο) διαμέτρημα του Καθηγητή, σκεφτόμουνα το dinner και αγχωνόμουνα.

Απλώς για δική μου ενημέρωση έψαξα λίγο στο internet και είδα ότι ο Προφέσορας έχει 240 (διακόσιες σαράντα, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων) δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά… Πολλά από αυτά είναι invited papers, δηλαδή τον παρακαλούν να τους πει τη γνώμη του. Ενώ, επισημαίνω, εμείς οι κοινοί θνητοί όταν καταφέρνουμε μια δημοσίευση αραιά και που, χοροπηδάμε από τη χαρά μας για κανα μήνα. Δε θα μιλήσω για τα συνέδρια, τα consultations στην Κυβέρνηση, τα ερευνητικά προγράμματα κλπ κλπ κλπ.

Αυτός ο τύπος λοιπόν με κάλεσε να φάμε μαζί.

Φρόντισα να είμαι εκεί ΑΚΡΙΒΩΣ στην προκαθορισμένη ώρα και χτύπησα το κουδούνι στις οχτώ ακριβώς. Περιττό να πω ότι μέχρι τις οχτώ και πέντε είχαν φτάσει όλοι. Από τη στιγμή εκείνη άρχισαν οι εκπλήξεις.

Η απλότητα και η κλάση σε όλο το μεγαλείο. Το σπίτι απλό. Μερικά από τα αντικείμενα αρκετά ακριβά, αλλά όλα διακριτικά και απλά. Τίποτα κραυγαλέο ή επιδεικτικό.
Ο προφέσορας φορούσε ένα απλό και μάλλον παλιό σακάκι και πουλόβερ. Εγκάρδιος και γελαστός. Μιλούσε πάντα όμορφα και είχε μια καλή κουβέντα να πει για όλους. Προσιτός και χαλαρός. Απέφευγε να μιλήσει για τη δουλειά. Μαεστρικά κατηύθυνε την κουβέντα (επεμβαίνοντας ελάχιστα) σε εξωεπαγγελματικά θέματα – ταξίδια, θέατρο και κινηματογράφο (και συνειδητοποίησα πόσο απολίτιστος είμαι). Ακόμα και για το Ιράκ μιλήσαμε και για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Εξεπλάγην πόσο ευθύς και πόσο ειλικρινής είναι στις απόψεις του. Όταν δε η κουβέντα πήγαινε να παρεκτραπεί ή να γίνει ενοχλητική για μερικούς (όταν οι συνομιλητές προέρχονται από διαφορετικά και πολλές φορές αντίπαλα κράτη, μπορεί να συμβεί) επενέβαινε διακριτικά και χωρίς να το συνειδητοποιεί κανείς της έδινε και πάλι τη σωστή κατεύθυνση.
[Για ενημέρωσή σας είναι κατά του πολέμου – τα λεφτά να πάνε σε medications και infrastructure, είπε και υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων – they are not ours , they go where they belong!!!]

Σέρβιρε ο ίδιος το κρασί. Δεν είμαι ειδήμων στα κρασιά, αλλά το ένα πρέπει να ήταν σαμπάνια μάλλον πολύ καλής ποιότητας και το άλλο λευκό ελαφρύ πιθανότατα ελληνικό – και τα δύο εκπληκτικά.
Αστειευόταν με όλους και ιδίως με τη γυναίκα του. Δεν ήξερα κανέναν εκεί αλλά ένιωσα αμέσως οικεία, σπίτι μου.
Μου ζήτησε να τον λέω Ian. Αδύνατο βέβαια για μένα – είναι περίπου 55 και αξιοσέβαστος κύριος. Αρκέστηκε στην προσφώνηση “prof”.

Ήταν ένα από τα πιο αναπάντεχα εκπληκτικά δείπνα που έχω πάει κι ας ήταν προσκεκλημένοι μερικοί φαινομενικά ετερόκλητοι άνθρωποι.

Ένοιωσα ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν είναι σπουδαίοι επειδή οι άλλοι τους μιλάνε στον πληθυντικό, επειδή κατέχουν μια σημαντική θέση ή επειδή πολλοί εξαρτώνται από αυτούς, αλλά επειδή έχουν άποψη, είναι έξυπνοι, απλοί και ειλικρινείς. Και κυρίως έχουν τη διάθεση να ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ, όχι να ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ την εξουσία τους (όπως στο Ελλάντα…).

Η καλύτερη στιγμή όμως ήταν οι δύο γάτες του. Έχει λοιπόν ο Προφέσορας δύο εκπληκτικά γατιά. Όχι τίποτα εξωτικές και περίεργες ράτσες. Δύο κοινές γάτες, που όπως φαίνεται τον λατρεύουν. Ζητούσαν τα χάδια και την προσοχή του και τριγύριζαν διακριτικά στα πόδα του με τις ουρές σηκωμένες σαν κατάρτια. Σε καμία περίπτωση δεν έγιναν ενοχλητικές. Μετά το τέλος του δείπνου, σκαρφάλωσαν στα πόδια του γουργουρίζοντας και τεντώνοντας το λαιμό τους ηδονιζόμενες από το γαργαλητό κάτω από το πηγούνι.
Και ήταν μοναδική εικόνα ο σοφός και απλός Προφέσορας με τις γάτες του αγκαλιά. Μια βαθιά και γαλήνια φυσιογνωμία. Ήρεμη. Χωρίς τη σκιά του αρπακτικού.
Θα την πάρω μαζί μου αυτή τη στιγμή…

Δεν μπορώ να αποφύγω τη σύγκριση…

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τους Καθηγηταράδες μας στην Ελλάδα. Εννοώ τους μεγάλους, αυτούς του Πανεπιστημίου σε διάφορες σημαντικές σχολές.
Τους συγκρίνω με τον Προφέσορα εδώ. Στην απλότητα, την ευαισθησία, την ευθύτητα, την ειλικρίνεια, τη γαλήνη και τη δύναμη. Για να μη μιλήσω για την πραγματική αξία. Κυρίως όμως στη διάθεση να σε πλησιάσει, να καταλάβει τις ανάγκες σου και να σε βοηθήσει. Και μέσα από την πρόοδό σου να δικαιωθεί και ο ίδιος.

Και η σύγκριση είναι αμίλικτη.
Γιατί ποτέ τίποτα δεν αλλάζει;

Tuesday, June 06, 2006

Επίσκεψη στο Βρετανικό Μουσείο

Νομίζω ότι αν συνεχίσω έτσι, η επόμενη δουλειά μου θα είναι ξεναγός. Κάθε λίγο και λιγάκι να σου κάποιος φίλος ή γνωστός έρχεται και πρέπει να τον τριγυρίσω. Και να το Βρετανικό Μουσείο, και να το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, εδώ το Hyde Park, να και η Oxford Street, εδώ και τα Harvey Nichols κλπ κλπ κλπ. Το κακό είναι ότι έχω πάει σε όλα τα «βασικά» μέρη τριάντα φορές ενώ σε άλλα που δεν είναι τόσο μεγάλοι «κράχτες» ελάχιστες ή καθόλου.

Αυτή την εβδομάδα λοιπόν είχα την ευκαιρία να ξαναεπισκευτώ το Βρετανικό Μουσείο και μάλιστα τις ίδιες γνωστές πτέρυγες – τα μάρμαρα του Παρθενώνα και τα Αιγυπτιακά. Για χιλιοστή φορά.
Όμως αυτή η φορά – οφείλω να ομολογήσω - ήταν κάπως διαφορετική. Βλέπεις ο φίλος-επισκέπτης από την Ελλάδα ήρθε διαβασμένος. Και έτοιμος για όλα. Όταν δε αντίκρισε τα «Ελγίνεια», συγκινήθηκε και μάλιστα απόρησε που δεν ένιωσα κι εγώ το ίδιο. Βάλθηκε δε να μου εξηγεί την ιστορία του Παρθενώνα και πως τα μάρμαρα κατέληξαν εδώ.

Ακούστε λοιπόν την ιστορία.

Η τύχη των μαρμάρων του Παρθενώνα ακολούθησε την ιστορία του ναού, ο οποίος υπέστη καταστροφές από πυρκαγιές, λεηλασίες, βομβαρδισμούς και μετατροπές σε χριστιανικούς ή μουσουλμανικούς ναούς. Το 2ο αιώνα μ.Χ. μια πυρκαγιά προκάλεσε σημαντικές ζημιές (μεγάλο τμήμα του ναού ήταν ξύλινο). Τέσσερις αιώνες αργότερα, περισσότερες καταστροφές προκλήθηκαν όταν το μνημείο μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό και τα κεντρικά γλυπτά του ανατολικού αετώματος αφαιρέθηκαν για να χτιστεί η κόγχη του ιερού. Επιπλέον, το 1687 μεγάλο μέρος του διακόσμου καταστράφηκε κατά το βομβαρδισμό της Ακρόπολης από το Μοροζίνι.

Τα περισσότερα όμως γλυπτά αφαιρέθηκαν από το λόρδο Έλγιν μεταξύ 1799 και 1812. Ο Έλγιν ήταν ο πρέσβυς της Μεγάλης Βρετανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και κάνοντας χρήση του κύρους της χώρας του κατάφερε να αποσπάσει την άδεια από τις μουσουλμανικές αρχές να αφαιρέσει ορισμένα τμήματα από τον αρχαίο ναό (δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα δηλαδή)
Ξήλωσε τη ζωφόρο του Παρθενώνα, τις μετόπες, τα αετώματα, μία Καρυάτιδα και έναν κίονα του Ερεχθείου. Για όλα αυτά πλήρωσε 35.000 λίρες στους Τούρκους και στους Αθηναίους δώρισε ένα ρολόι, που στήθηκε στην αρχαία αγορά (καταξοδεύτηκε).

Αφού λοιπόν ο φίλος μου μου ανέλυσε τη σχετική ιστορία, επεκτάθηκε στη διεκδίκηση ων γλυπτών από το Ελληνικό κράτος.

Τα επιχειρήματα αυτών που θέλουν να κρατήσουν τα μάρμαρα εκεί που είναι τώρα (πρακτικά η Διεύθυνση του Βρετανικού Μουσείου, δηλαδή) υποστηρίζουν ότι εάν τα μάρμαρα επιστρέψουν στην Αθήνα κινδυνεύουν από την ατμοσφαιρική ρύπανση. Είναι βλέπετε γνωστό ότι η Πρωτεύουσά μας είναι η πιο βρώμικη ατμοσφαιρικά πόλη της Ευρώπης (μαζί με την Κωνσταντινούπολη νομίζω). Άλλωστε και το αρχικό επιχείρημα του Έλγιν ήταν παρόμοιο: ήθελε να τα διασώσει από τον αφανισμό και τους σχετικούς κινδύνους που διέτρεχαν τότε.

Να σημειωθεί ωστόσο (είπαμε, μου κουβαλήθηκε διαβασμένος) ότι σε κάτι ψηφοφορίες που έγιναν από το BBC μερικά χρόνια πριν, το Αγγλικό κοινό ψήφισε κατά 92% υπέρ της επιστροφής.

Η Ελλάδα διεκδικεί την επιστροφή των ευρημάτων για λόγους πολιτιστικής ταυτότητας.

Πρώτον επειδή η απομάκρυνση των μαρμάρων έγινε χωρίς την άδεια των Ελλήνων, καθότι η χώρα μας βρισκόταν υπό τουρκικό ζυγό. Οι Τούρκοι λίγο ή καθόλου ενδιαφέρον δεν είχαν καθότι δεν ήταν καν δικά τους. Ίσως δε είχαν και όφελος αφού απομάκρυναν ένα σύμβολο του Ελληνισμού από το προσκήνιο. Πολλοί σημερινοί Έλληνες χαρακτηρίζουν την απομάκρυνση των μαρμάρων «κλοπή».
Δεύτερον, είναι παράλογο τα μάρμαρα να βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από εκεί που ανήκουν και από το λαό που τα δημιούργησε. Είναι αδικία να τα επιδεικνύουν άλλοι και όχι οι Έλληνες. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα είναι ένα από τα σύμβολα του Ελληνικού λαού. Θυμίζει αποικιοκρατία η ύπαρξή του σε άλλη χώρα από αυτήν που πραγματικά ανήκουν.
Τρίτον, μετά την κατασκευή του Μουσείου την Ακροπόλεως (θα γίνει που θα πάει…) το επιχείρημα περί ατμοσφαιρικής ρύπανσης δεν ευσταθεί καθότι ο αέρας θα καθαρίζεται καταλλήλως. Και επιπλέον τα μάρμαρα θα είναι ασφαλή πλέον καθότι θα φυλάσσονται.

Εκεί λοιπόν που άκουγα τους πύρινους λόγους του κολλητού μου ο οποίος δε μιλούσε καθόλου χαμηλόφωνα, να σου ένας τύπος ξεπροβάλλει δίπλα μας. Προφανώς είχε ακούσει για τι μιλούσαμε και θεώρησε απαραίτητο να επέμβει.
Ήταν κλασική Αγγλόφατσα και μιλούσε άπταιστα Ελληνικά, αν και με τη χαρακτηριστική προφορά.

Κατ’ αρχάς υποστήριξε υψώνοντας τη φωνή, δεν είναι κλοπή. Το τότε κράτος ερωτήθηκε και η άδεια ελήφθη. Αρμόδια όργανα που να εκπροσωπούν τους Έλληνες δεν υπήρχαν, αφού δεν υπήρχε Ελληνικό κράτος. Άρα η μεταφορά ήταν νομότυπη.

Ο δικός μου αιφνιδιάστηκε αλλά δε μίλησε.

Έπειτα, όπως είναι γνωστό,συνέχισε η Αγγλόφατσα, ήταν συνήθεια πολλοί επισκέπτες της Ακρόπολης να παίρνουν και ένα κομμάτι μάρμαρο μαζί τους για ενθύμιο. Χώρια που πολλοί Έλληνες εμπορευόταν τα μάρμαρα στην Ακρόπολη και αλλού και τα πουλούσαν στους ξένους. Κάτι που εξάλλου γίνεται και σήμερα. (Αυτό πόνεσε). Τι πιο φυσικό από έναν αρχαιολάτρη να θέλει να τα προφυλάξει. Στο Βρετανικό Μουσείο τα γλυπτά προφυλάχτηκαν για πολλά πολλά χρόνια από όλους αυτούς τους επιτήδειους.

Πολλά ξέρει αυτός σκέφτηκα – αλλά δεν το είπα φωναχτά. Στο μεταξύ, καθότι κανένας δε μιλούσε πλέον χαμηλόφωνα, διάφοροι περίεργοι άρχισαν να μαζεύονται γύρω-τριγύρω. Μερικοί έκαναν και σσσσσς! Για να σωπάσουμε. ΄Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί αλλά ο κολλητός μου είχε φουντώσει και κορώσει. Με δυσκολία τον κρατούσα να μην αρχίσει τον τύπο στις ψιλές. Παρόλα αυτά δεν έβλεπα και καμιά ανακρίβεια στα λόγια του. Και σα να μην έφτανε αυτό, συνέχισε ακάθεκτος.

Μετά, είπε, το περίφημο Μουσείο της Ακροπόλεως δεν έχει κατασκευαστεί ακόμα (σώωωωπα…) και επομένως τα μάρμαρα δε θα έχουν «σπίτι» εάν γυρίσουν. Θα κινδυνεύουν από τη μόλυνση διότι η Αθήνα έχει νέφος (ναι, το ήξερε και αυτό). Ενώ στο Βρετανικό Μουσείο τα μάρμαρα που είναι παγκόσμια κληρονομιά, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες (ο φίλος μου ήταν πλέον πράσινος του και έτοιμος να τον κατασπαράξει) φυλάσσονται και προστατεύονται.
Επίσης εδώ μπορεί να τα βλέπει περισσότερος κόσμος και να θαυμάζει τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Ενώ στην Ελλάδα θα ήταν σίγουρα πιο απομονωμένα, ιδίως τα παλαιότερα χρόνια. Και σίγουρα λιγότερο ασφαλή από το Βρετανικό Μουσείο. Να μην ξεχνάμε ακόμα ότι η Ελλάδα υπέστη Κατοχή από τα Γερμανικά στρατεύματα και ποιος ξέρει τώρα που θα βρισκόταν τα μάρμαρα αν δεν είχαν μεταφερθεί για φύλαξη εδώ (στο Βερολίνο μήπως; ή μαρμαρόσκονη από τις συμμαχικές βόμβες;).

Χμμμμμ, σκέφτηκα. Ενημερωμένος. Δεν ήξερα τι να πρωτοθαυμάσω. Τα άπταιστα Ελληνικά του ή το πόσο διαβασμένος ήταν για το θέμα. Ο δε φίλος μου (που είναι και φιλόλογος τρομάρα του) είχε γουρλώσει τα μάτια και τον κοίταζε προσπαθώντας να εντοπίσει κατά που βρισκόταν η καρωτίδα του. Δεν κρατήθηκε και τον διέκοψε:

Ναι, τόσο καλά τα συντηρούσαν τα Ελγίνεια («Ελγίνεια», όχι «μάρμαρα» ή «γλυπτά» παρακαλώ. Θα μας απελάσουν, σκέφτηκα. Τώρα που αρχίζει και στρώνει και η δουλειά…) που προσπάθησαν να ξύσουν το φυσικό χρώμα, νομίζοντας ότι τα αγάλματα ήταν λευκά. Τόσο σχετικοί. Και προκάλεσαν ζημιές σε τουλάχιστον τέσσερα κομμάτια. Συνέβη το 1938-9 και το Μουσείο το έκρυβε 60 χρόνια! Για τι «φύλαξη» και «προστασία» μιλάμε; Σα δε ντρέπονται…

Είχε γίνει εκτός εαυτού πλέον και άρχισα να του τραβάω το μανίκι να ησυχάσει. Αλλά συνέχισε απτόητος υπερκαλύπτοντας με τη φωνή του τον άλλον που τόλμησε να προσπαθήσει να απαντήσει.

Μα είναι φυσικό να μη θέλετε να δώσετε τίποτα πίσω, Δε θα μείνει τίποτα εδώ. Αν δώσετε τα Ελληνικά στους Έλληνες, τα Αιγυπτιακά στους Αιγυπτίους, τα Βαβυλωνιακά στους Βαβυλώνιους (υπάρχουν ακόμη Βαβυλώνιοι;) και τα Ρωμαϊκά στους Ρωμαίους δε θα μείνει τίποτα εδώ. Θα κοιτάτε τους τοίχους.

Και καθώς ο υπεύθυνος του Μουσείου πλέον τον τραβούσε προς την έξοδο ("Follow me please sir") και εγώ ακολουθούσα σκυφτός και πατζαρόχρους, πέταξε και το τελειωτικό:

Εμείς θέλετε να σας πάρουμε το Big Ben;

Δε γύρισα να κοιτάξω πίσω. Η όλη κουβέντα με είχε όμως προβληματίσει. Βρε μπας και μας έκαναν χάρη τόσα χρόνια και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Αφού ούτε ένα απλό μουσείο δε μπορούμε να φτιάξουμε, θα μπορέσουμε να τα φυλάξουμε και να τα συντηρήσουμε όπως πρέπει; Και πώς τα ζητάμε τώρα πίσω, ύστερα από τόσα χρόνια; Είναι εύκολο για ένα ιστορικό Μουσείο να πει ξαφνικά μια μέρα «εντάξει δεν πειράζει, ελάτε να πάρετε τα καλύτερα κομμάτια μας, αυτά που μας έκαναν διάσημους και που δέχονται τους περισσότερους επισκέπτες κι αφήστε μας μπουκάλες»; Δεν τα πρυφύλαξαν από ύποπτες αγοροπωλησίες για σχεδόν δύο αιώνες; Κι άλλα πολλά πολλά ερωτήματα.

Ξέρω πάντως ότι ο επόμενος φίλος που θα έρθει από την Ελλάδα θα επισκεφτεί το Βρετανικό Μουσείο μόνος του.

Thursday, June 01, 2006

Γενέθλια!









Γενέθλια σήμερα. Το βρέφος blog κλείνει το μήνα.
Σύντροφος σε στιγμές μοναξιάς και προβληματισμού αλλά και γέφυρα προς άλλους ενδιαφέροντες ανθρώπους με διάφορες απόψεις και αντιλήψεις.
Επίσης και μέσο γνωριμίας με internetικούς φίλους που βρίσκουν ίσως ένα μικρό νόημα σε αυτό που γράφω.
Ελπίζω να σας δω μια μέρα.
Ευγνώμων για όλα.

Friday, May 26, 2006

Νομίζεις

(Νομίζεις ότι) έχεις κάποιον άνθρωπο δίπλα σου.
Ή τουλάχιστον όχι κυριολεκτικά δίπλα σου, αλλά μεταφορικά.
Κάποιον που μπορείς να βασιστείς και να του πεις τον πόνο σου.
Κάποιον που τον έχεις πολύ ψηλά στις προτεραιότητές σου.
Κάποιον για τον οποίο ρυθμίζεις τη ζωή σου.
Και για τον οποίον ταξιδεύεις στην Ελλάδα να τον δεις και να βρεθείς μαζί του.
Κάποιον για τον οποίον αγοράζεις τις τηλεκάρτες των 20 λιρών
Και κάποιον που λες ότι το καλοκαίρι θα πάω διακοπές μαζί του.
Και για τον οποίον πιστεύεις ότι ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά…
Έχω τουλάχιστον αυτόν…

Και ύστερα έρχεται το τηλεφώνημα
Όχι, δε συνάντησε τον τέλειο άντρα (μάλλον)
Και δε σου φόρεσε κέρατα (μάλλον)
Ούτε άλλαξε τίποτα σημαντικό στη ζωή της (μάλλον)…

Απλά έγινε αυτό που μοιραία γίνεται πάντα με τις μεγάλες αποστάσεις…
Αυτό που έζησαν πολλοί από αυτούς που αποφάσισαν να αναζητήσουν κάτι καλύτερο σε μια άλλη χώρα.

ΞΕΧΝΙΕΣΑΙ
Κατεβαίνεις ένα – ένα τα σκαλιά της σημαντικότητάς της
Χάνεις την προτεραιότητα στη σκέψη της.
Ξεθωριάζεις.
Άλλα πράγματα καταλαμβάνουν το κενό σου
Και απασχολούν το γέλιο της και το άγχος της
Άλλα τη γεμίζουν και άλλα τη ζουν.
Ακόμα κι αν ο άλλος δεν έχει εμφανιστεί ακόμα (μάλλον)…
Ξέρεις ότι…

… θα συμβεί μια μέρα
Εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε
Πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε
Θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα…

Tuesday, May 23, 2006

Πρόβλημα

Αντικειμενικό πρόβλημα στη συγγραφή blog προς το παρόν:

Κρύωμα και συνεπώς:
Μύτη μελιτζάνα (στο μέγεθος προστέθηκε και το χρώμα)
Μύτη σε ακμή παραγωγής (μη ρωτάτε τι παράγει - ξέρετε).
Μάτια κόκκινα και μικρά. Και πρησμένα σαν να έχουν φλερτάρει με τον Mike Tyson.
ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ (ο πιστότερος καταναλωτής PARACETAMOL αυτές τις μέρες)
Κρυάδες, γενικώς…
Πονόλαιμος σα να έχω καταπιεί έναν κάκτο και αυτός να έχει σκαλώσει ακριβώς στο μήλο του Αδάμ.
Βήχας τέτοιος που κάθε φορά που έρχεται σταματάω να αναπνέω για κανένα λεπτό (οπότε μπλαβίζω σαν πνιγμένος – καλό, ε;) και με πονάει η κοιλιά από το σφίξιμο και τις συσπάσεις.
Να μην πω τι βγαίνει με το βήχα – όχι δεν καπνίζω.
Το χειρότερο, δε μπορώ να λείψω από τη δουλειά (είμαι αναντικατάστατος, είπαμε) και δεν αναρρώνω.
Σήμερα νόμισα ότι τα παίξω στο μετρό που είχε καθυστέρηση. Ότι θα παραδώσω το πνεύμα, εδώ στα ξένα, τη μαύρη ξενιτιά.
Ευτυχώς αυτή η πονόψυχη κινεζούλα μου μαγείρεψε κάτι το απόγευμα και δεν πρόσθεσα τον υποσιτισμό στο πρόβλημα (είναι καλά τα noodles για τη γρίπη μαμά;)

Πολυάριθμοι αναγνώστες μου υπομονή. Σύντομα θα είμαι και πάλι κοντά σας.

Κανένα θαυματουργό γιατροσόφι στο μεταξύ;

Saturday, May 20, 2006

EUROVISION SONG CONTEST 2006

Ύστερα από τη σημερινή νίκη των Φινλανδικών τεράτων...
Τι να πει κανείς...
Είναι πολύ φτωχά τα λόγια...

Friday, May 19, 2006

Τελικός Champions League

Γαμώ την Αrsenal, γαμώ
(έστω και καθυστερημένα)

Tuesday, May 16, 2006

KILL BILL και διδάγματα για ξενιτεμένους

Έχω μια γειτόνισσα Κινέζα, τη Joyce. Η Joyce είναι φοιτήτρια σε σχολή μόδας. Κάποια στιγμή λοιπόν είχαν μια επίδειξη μόδας στη σχολή, όπου διάφορα μοντέλα φορούσαν τα ρούχα που οι φοιτητές είχαν σχεδιάσει. Καλά μέχρι εδώ.

Επειδή η Joyce δεν έχει πολλούς φίλους εδώ και ο boyfriend δεν μπορούσε να έρθει στην επίδειξη εκείνη τη μέρα, μου ζητάει να τη συνοδέψω τζαμπέ. Πολύ καλά.

Η επίδειξη τέλεια, φάτε μάτια ψάρια. Θαυμάσια.

Στο τέλος σε ένδειξη ευχαρίστησης η Joyce μου δίνει μια μεγάλη φωτογραφία με ένα μοντέλο που φορούσε ένα από τα (sexy) ρούχα που είχε φτιάξει. Γράφει δε στο κάτω μέρος μια αφιέρωση για μένα "Love J.". Μάστα.

Ωραία η κοπέλα στη φωτό, καλή και η αφιέρωση, κρεμάω ο καλός σου τη φωτογραφία πάνω από το γραφείο. Όταν δε περνάει κανένας φίλος τον δουλεύω λέγοντάς του ότι αυτό είναι το κορίτσι μου. Και σκάω πλάκα λέγοντας ότι θέλω να τη χωρίσω (τρομάρα μου) γιατί δε μου αρέσει πια κι αυτή είναι τρελή και παλαβή και με έχει πάρει από πίσω και τι να κάνω κλπ, κλπ (λέγεται και φαλλοκρατική ματαιοδοξία).

Έρχεται λοιπόν μια μέρα η δικιά μου (η πραγματική) από Ελλάδα και βλέπει το μοντέλο με τα sexy ρούχα και το "Love J." από κάτω κρεμασμένο φάτσα κάρτα στο γραφείο. Και ακούει παρεμπιπτόντως έναν από τους ξεγελασθέντες φίλους μου που δεν ήξερε λεπτομέρειες ότι αυτή είναι η κοπέλα μου κλπ, κλπ.

Το τι έγινε στη συνέχεια μπορείτε να το δείτε και στο KILL BILL.


Συμπεράσματα για ξενιτεμένους

1) Ποτέ φωτογραφίες με sexy ρούχα και αφιερώσεις σε εμφανές σημείο, ακόμα κι αν είναι εντελώς αθώες. Μπορεί να γίνουν αιτία μακελειού.
2) Μην κοροϊδεύετε τους φίλους σας. Θα σας τη φέρουν έστω και κατά λάθος
3) Όταν κάνετε ένα αστείο φροντίστε να αποκαταστήσετε την αλήθεια σύντομα πριν το ξεχάσετε.


Συμπεράσματα για αυτούς που επισκέπτονται ξενιτεμένους

1) Αν δείτε φωτό ημίγυμνης με αφιέρωση σε εμφανές σημείο, μην τραβήξετε αμέσως περίστροφο. Δώστε τουλάχιστον μια ευκαιρία. Τα πράγματα καμιά φορά δεν είναι όπως φαίνονται.
2) Μην ακούτε τι σας λένε οι φίλοι του φίλου σας. Δεν ξέρουν αυτοί πάντα και μπορεί να έχουν πέσει αντικείμενο χοντρού δουλέματος.
3) Εκτιμήστε το καλό χιούμορ που έχει ο καλός σας.

Monday, May 15, 2006

ΟΚ

Εντάξει, το τσέκαρα, η ηλικία έγινε 36 στο profil σήμερα.

Sunday, May 14, 2006

Beam me up Scotty...

Πάντα μου άρεσαν τα πρωινά της Κυριακής - όταν δε δουλεύω εννοείται.
Γαλήνη και ησυχία.

Και επειδή οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα, ελληνικός καφές και ελληνική εφημερίδα (on line).

Τίποτα δε μου ζαλίζει τα αυτιά.
Μεταφορά σε άλλο τόπο και - ίσως - σε άλλο χρόνο.

Σε εποχές γαλήνιων ηλιόλουστων Κυριακάτικων πρωινών,
εκεί στην επαρχία,
σε βραδύτερους ρυθμούς,
σε πιο διάφανο, φρέσκο αέρα,
σε μυρωδιές από τον κήπο,
σε φιλικούς ήχους από τους ανθρώπους τις γειτονιάς,
στο παιχνίδι με τα χώματα,
στη "μπάλλα" και τις ρακέτες,
στο Φάνη, το Σπύρο, τη Βανέσσα και τη Μαρία,
που έχω να τους δω περίπου δέκα χρόνια.

Ουπς, ξεχάστηκα.
Beam me up Scotty!!!

Friday, May 12, 2006

Άντρες...

Ζητείται σωσίβιο

Πάλι το κύμα ήρθε σήμερα.
Και μαζί με αυτό όλα τα ερωτηματικά
για τις επιλογές της μισής μου ζωής.
Δε βλέπω στεριά ούτε μπροστά ούτε πίσω.
Και διαπιστώνω πόσο μόνος είμαι στην πραγματικότητα.
Ίσως γιατί είμαι διαφορετικός,
αλλά μάλλον γιατί είμαι τόσο συνηθισμένος.
Απλώς θέλω να φτάσω γιατί κουράστηκα.
Αυτός ο διάδρομος απογείωσης είναι μακρύς μαμά;

Wednesday, May 10, 2006

Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας

Γαμώ την ΑΕΚ μου γαμώ

Δεν είμαι ο Νίκος Δήμου

Αυτό το blog δεν προσπαθεί να είναι διαφορετικό, ούτε καν όμορφο.

Δεν έχει φιλοδοξία να προσελκύσει τα βλέμματα, ούτε ιδιαίτερα σχόλια.

Δεν έχει πολλά fancy χρώματα, μουσική και εικόνες και σας διαβεβαιώνω ότι ο δημιουργός του δε θα αφιερώσει καθόλου χρόνο να το εξωραίσει.

Δεν έχει σκοπό να εγείρει συζητήσεις για σύγχρονα θέματα, ούτε να αποτελέσει χώρο λογοτεχνικών αναζητήσεων.

Εκφράζει το θαυμασμό του για άλλα καταπληκτικά blogs, αλλά δε θα τους μοιάσει.

Θέλει να παραμείνει σε μια γωνία του κυβερνοχώρου, απλή καταγραφή των σκέψεων και βιωμάτων ενός εντελώς συνηθισμένου ανθρώπου.

Αν είστε trendy σύγχρονοι τύποι με ενδιαφέροντα και ανησυχίες ή ξεχωριστοί άνθρωποι με λογοτεχνικές ευαισθησίες δε θα βρείτε κανένα ενδιαφέρον εδώ.

Sunday, May 07, 2006

Καλύτερα να μασάς...

Έχει συμβεί άπειρες φορές στο παρελθόν αλλά κάθε φορά έχει απίστευτη πλάκα.

Σήμερα το πρωί στο Μετρό με φίλο άρτι αφιχθέντα από Ελλάδα.
Βλέπει χοντρή ξανθιά, τόσο κακόγουστη και άσχημη που τραβούσε τα βλέματα. Λέει μεγαλόφωνα "Θεέ μου, τι φώκια!"
Και γυρίζει αυτή και του λέει σε άπταιστα Ελληνικά "Δε βλέπεις τα χάλια σου ρε μισοριξιά".
Ούτε ψύλλος στο κόρφο του.

Saturday, May 06, 2006

Βρε ουστ!

Σήμερα πάλι με είπαν σπαστικό.
Σπαστικό λέει που δε θέλω να βγω το βράδυ μαζί τους.
Και σπαστικό που πρωί πρωί προγραμμάτιζα τι θα κάνω την υπόλοιπη μέρα και την Κυριακή. Και που κατέγραφα τα σχέδια σε σχετικό μπλοκάκι.
Και που ξυπνάω το Σάββατο κατά τις 9.00 και όχι στις 12.00.
Και που θα πάω για τρέξιμο μόνος μου και δε θέλω κανένα μαζί μου.
Και που θέλω να μένω μόνος μου καμιά φορά.

Βρε παρατήστε με ήσυχο!

Σας πείραξα εγώ ποτέ;
Έχω πει τίποτα για την ακαταστασία σας (κακοήθη, όχι απλή) και τη βρωμιά σας; Για το θόρυβο που προκαλείτε όταν έχω δουλειά;
Και τι φταίω αν δε μπορείτε να τρέξετε 100 μέτρα χωρίς να ψοφήσετε από έλλειψη οξυγόνου; Τη μοναδική φορά που ήρθατε για τρέξιμο σταματούσα κάθε λίγο και κοιτούσα πίσω για να δω εάν ήσαστε ζωντανοί.
Και δε φταίω που κάθε 20 του μήνα σας σώνωνται τα λεφτά και δεν έχετε τι να φάτε. Αφού ποτέ δεν προγραμματίζετε τίποτα και τα ξοδεύετε όλα μα όλα σε μαλακίες.
Και ναί ρε, δε γουστάρω τα club, τι πρόβλημα έχετε; Δε φτιάχνομαι με το περίμενε στην ουρά μια ώρα, ούτε με το στριμωξίδι, ούτε με το "sorry που σας έπιασα τον ποπό σας κύριε", ούτε με τα μισόγυμνα βυζιά και κόλους της διπλανής που μου τα χώνει στη μάπα, ούτε με την πασαρέλα των πιο έξαλλα ντυμένων γελοίων τύπων.
Και γιατί πρέπει να φοράω το πλαστικό χαμόγελο δηλαδή συνέχεια; Είναι κακό να μένεις μόνος σου, να κάνεις λίγο παρέα και με τον ευτό σου; Σε βοηθάει να σκέφτεσαι και λίγο. Αλλά και που να ξέρετε. Η τελευταία φορά που σκεφτήκατε κάτι σοβαρό ήταν... Πότε ήταν άραγε;

Εδώ δε σας ενοχλώ, εσείς γιατί μου παραβιάζετε τα χωρικά μου ύδατα;

ΒΡΕ ΟΥΣΤ!!!

Thursday, May 04, 2006

Μην ειν' οι κάμποι...;

Αυτό είναι που μου λείπει από την Ελλάδα. Όχι μόνο ο ήλιος, αλλά και τι κάνουμε σε μια μέρα με λιακάδα (δηλαδή περίπου κάθε μέρα)
1) Την κοπανάμε από τη δουλειά νωρίς (αυτό δε σημαίνει ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε δουλέψει σοβαρά)
2) Οδηγούμε με την παρέα μας προς την παραλία (έχετε δοκιμάσει τη Συγγρού προς τη θάλασσα κατά τις 2.00;). Αν η παραλία είναι πολύ μακριά καταφεύγουμε σε κατάλληλα κοντινότερα σημεία (ουζερί, μεζετζίδικα, ουζομεζετζίδικα και τα συναφή).
3) Αρχίζουμε τα ούζα, τις μπύρες και τους μεζέδες μέχρι να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Αυτό δεν παίρνει ποτέ λιγότερο από 2-3 ώρες καθότι γνωστόν ο Έλληνας έχει πολλα φαρμάκια.
4) Καταριόμαστε τη ρημάδα τη χώρα που δεν πάει μπροστά και αναθεματίζουμε εκείνο το σπαστικό συνάδελφο που δεν καταδέχτηκε να μας κάνει παρέα και έμεινε στη δουλειά (το μαλάκα, τον κολλημένο, τον αυτιστικό, δε θα πάει μπροστά αυτός, δεν ξέρει να στέκεται κλπ)
5) Φεύγουμε αργά το απόγευμα για τα σπίτια μας (ή και κάπου αλλού) δίνοντας ραντεβού για την επόμενη λιακάδα (δηλαδή αύριο).

Να, αυτά τα ωραία θυμήθηκα σήμερα βλέποντας τα Αγγλάκια να τα έχουν παίξει. Τόσο ήλιο και τέτοια ζέστη, δεν ήξεραν τι να την κάνουν.
Άπλωναν τα άσπρα παχουλά κορμιά τους στα πεζοδρόμια και στα πάρκα (εννοείται με το pint στο χέρι) και μάζευαν ήλιο υπό την τροπική θερμοκρασία των 25oC.

Δεν μπορείς να τα έxεις όλα mate.

Wednesday, May 03, 2006

Uncle Mike and his Life

Ο Μιχάλης είναι ένας από αυτούς τους μακρινούς θείους που δεν τους έχεις δει ποτέ πριν. Μόνο σε κάτι γάμους στο χωριό σε τρυφερότερη ηλικία και μόνο κανα-δυό φορές. Καμία άλλη επαφή. Ο χώρος που καταλάμβανε στο κέντρο της μνήμης στον εγκέφαλό μου ελάχιστος (και τώρα που έχω αρχίσει να φυραίνω, ακόμα μικρότερος).

Αλλά εχτές το βράδυ να σου τηλεφώνημα απο μάνα. Ο θείος σου ο Μιχάλης θα έρθει, να τον πας στο νοσοκομείο Τάδε. Δεν ξέρει Εγγλέζικα, δεν ξέρει να κινείται, έχει μόνο εσένα. Μα... Δεν έχει μα! (Κατά το "δε θέλω ου...").

Καλώς. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν. Ψηλός, κοντός, χοντρός, λιγνός.

Βλέπω μπροστά το θείο μου και δεν τον γνωρίζω καθόλου. Πολύ πιο κοντός, πολύ πιο ζαρωμένος, πολύ πιο γερασμένος. Άρρωστος.

Θείε μου, τι κάνεις;

Ο θείος Μιχάλης είναι μόνος στον κόσμο. Όχι, στην πραγματικότητα έχει γυναίκα και παιδιά που μάλιστα σπουδάζουν στο εξωτερικό και μιλάνε άπταιστα Αγγλικά. Είναι όμως μόνος του στον κόσμο.

Είναι επίσης πολύ άρρωστος. Έχει, πώς το λένε, κίρρωση. Όχι από το αλκοόλ, από ηπατίτιδα, ποιός ξέρει πως την άρπαξε. Τον τρώει χρόνια και τώρα του παρουσίασε καρκίνο.

Καρκίνο στο συκώτι παιδί μου, και το "παιδί μου" το είπε με παράπονο. Και κάτι άλλο, εγκεφαλοπάθεια. Λέει, ξαφνικά το μυλό του σταματάει να δουλεύει, απλώς σταματάει. Και κάθεται σα φυτό για ώρες, μπορεί και μέρες. Δεν τρώει, δεν κάνει τίποτε, απλώς αναπνέει. Μέχρι να ξυπνήσει και άντε πάλι.

Του είπαν για μεταμόσχευση, δε γίνεται στην Ελλάδα.

Και τα οργάνωσε όλα μόνος του. Μέσα στα διαλείμματα του μυαλού του, με τις οικονομίες μιας ζωής, χωρις να ξέρει Αγγλικά, έφτασε μέχρι εδώ. Προσπαθεί να γαντζωθεί από τη ζωή, που όσο σκληρή κι αν είναι, δεν την παρατάς εύκολα.

Ρώτησα φίλους γιατρούς. Ο θείος Μιχάλης θα πεθάνει σύντομα. Ακόμα κι αν τελικά κάνει τη μεταμοσχευση δε θα ζήσει.

Όταν τον βάλω στο αεροπλάνο να γυρίσει πίσω, θα ξέρω ότι δε θα τον ξαναδώ.

Θείε Μιχάλη με κέρδισες.

Tuesday, May 02, 2006

Άντε πάλι

Πω, πω άντε πίσω στη δουλειά αύριο. Αυτό είναι το κακό με τις αργίες που πέφτουν Δευτέρα: Η επιστροφή μετά από τη ρέκλα. Κι όσο προχωράει η ηλικία, τόσο ακούμε και στην αρχή της αδράνειας: μέχρι να πάρουμε μπροστά ξημερώνουμε.

Θυμάμαι και τα παλιότερα: τότε στο σχολείο που επιστρέφαμε μετά από δύο εβδομάδες καθησιό το Πάσχα και έπρεπε να ξέρουμε και αυτή την προσευχή για την Ανάσταση που μας έβαζε ο δάσκαλος. Κάθε χρόνο τη μάθαινα και κάθε χρόνο την ξεχνούσα. Και κάθε χρόνο την άφηνα για την τελεταία στιγμή, το βράδυ της Κυριακής του Θωμά. (Καημένοι Θωμάδες, όχι μόνο σας λένε και άπιστους αλλά και γιορτάζετε την παραμονή της επανόδου!).

Και όχι ρε πούστηδες Άγγλοι, δε θα πάω στο κρεβάτι από τις εννιά!

Monday, May 01, 2006

Καλή Πρωτομαγιά!

Καλή μέρα να ξεκινήσεις κάτι καινούριο. Blogger λοιπόν. Και να σκεφτείς ότι μέχρι πριν από λίγο δεν ήξερα καν τι είναι το blog. Χαζεύοντας όμως στο internet - πατέρα όλων των καλών και όλων των κακών - έπεσα επάνω σε μερικούς ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Πολλοί διαφορετικοί τύποι που δεν φοβούνται να εκτεθούν και να πουν αυτό που σκέφτονται. Ωραίο, πολύ ωραίο. Θέλω κι εγώ. Και να΄μαι.
Καλώς σας βρήκα