Μην ειν' οι κάμποι...;

Αυτό είναι που μου λείπει από την Ελλάδα. Όχι μόνο ο ήλιος, αλλά και τι κάνουμε σε μια μέρα με λιακάδα (δηλαδή περίπου κάθε μέρα)
1) Την κοπανάμε από τη δουλειά νωρίς (αυτό δε σημαίνει ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε δουλέψει σοβαρά)
2) Οδηγούμε με την παρέα μας προς την παραλία (έχετε δοκιμάσει τη Συγγρού προς τη θάλασσα κατά τις 2.00;). Αν η παραλία είναι πολύ μακριά καταφεύγουμε σε κατάλληλα κοντινότερα σημεία (ουζερί, μεζετζίδικα, ουζομεζετζίδικα και τα συναφή).
3) Αρχίζουμε τα ούζα, τις μπύρες και τους μεζέδες μέχρι να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Αυτό δεν παίρνει ποτέ λιγότερο από 2-3 ώρες καθότι γνωστόν ο Έλληνας έχει πολλα φαρμάκια.
4) Καταριόμαστε τη ρημάδα τη χώρα που δεν πάει μπροστά και αναθεματίζουμε εκείνο το σπαστικό συνάδελφο που δεν καταδέχτηκε να μας κάνει παρέα και έμεινε στη δουλειά (το μαλάκα, τον κολλημένο, τον αυτιστικό, δε θα πάει μπροστά αυτός, δεν ξέρει να στέκεται κλπ)
5) Φεύγουμε αργά το απόγευμα για τα σπίτια μας (ή και κάπου αλλού) δίνοντας ραντεβού για την επόμενη λιακάδα (δηλαδή αύριο).

Να, αυτά τα ωραία θυμήθηκα σήμερα βλέποντας τα Αγγλάκια να τα έχουν παίξει. Τόσο ήλιο και τέτοια ζέστη, δεν ήξεραν τι να την κάνουν.
Άπλωναν τα άσπρα παχουλά κορμιά τους στα πεζοδρόμια και στα πάρκα (εννοείται με το pint στο χέρι) και μάζευαν ήλιο υπό την τροπική θερμοκρασία των 25oC.

Δεν μπορείς να τα έxεις όλα mate.