Είχα απίστευτη ενέργεια μέσα μου. Νόμιζα ότι μπορούσα να τρέξω τόσο γρήγορα όσο το βλέμμα. Και να κλωτσήσω τόσο δυνατά όσο που να ταρακουνήσω τα δίχτυα. Ώρα ποδοσφαίρου γαρ.

Όμως, εδώ στην πατρίδα, έχω φορτώσει στον κόκορα τη γυμναστική. Λίγο τα κατειλημένα πεζοδρόμια, λίγο η έλλειψη πάρκων και λίγο η πολλή δουλειά, αλλά και η βαρεμάρα μου, μου πρόσθεσαν μερικά κιλάκια. Και ιδίως έκαναν τους μυς νωθρούς και πλαδαρούς.

Και εκεί την πάτησα. Πιέζω τον εαυτό μου πιο πολύ από ό,τι τα κακόμοιρα τα πόδια μου αντέχουν και ..."κλακ". Ακριβώς αυτός ήταν ο ήχος μαζί με αφόρητο πόνο, εκεί στο πίσω μέρος της γάμπας χαμηλά. νομίζουμε ότι όλα τα κακά θα συμβούν στους άλλους. Αλλα και για τους "άλλους" οι άλλοι είμαστε εμείς.

Νοσοκομείο, χειρουργείο, νάρθηκας και φυσιοθεραπεία. Για να πατήσω και να περπατήσω πάλι. Πόσα δεν εκτιμούμε όταν τα έχουμε. Προσπαθήστε για παράδειγμα να κάνετε μπάνιο με το ένα πόδι στο γύψο. Να μην πρέπει να βραχεί και να μην μπορείτε να το πατήσετε. Ή να χτυπάει το τηλέφωνο και να μην προφταίνετε να σηκώσετε. Έκανα πλούσιους τους deliveράδες, τις πιτσαρίες και τα σουβλατζίδικα της γειτονιάς. Τόσο που γνωρίζουν τώρα και με ρωτάνε πώς πάει το πόδι από το τηλέφωνο. Ακόμα και αυτός ο συμπαθητικός μαυριδερός ασιάτης delivery μου έδωσε μια συνταγή για "σούπα από κόκκαλα" για να δέσει το τραύμα γρήγορα...

Ελπίζοντας ότι θα περπατήσω και θα τρέξω κάποια στιγμή και πάλι κανονικά, δεν παραπονιέμαι. Νομίζω ότι ύστερα από δύο μήνες κλεισμένος στο σπίτι, ίσως να βλέπω τα πράγματα λιγο διαφορετικά, και αυτό θα είναι το κέρδος μου από αυτή την περιπέτεια.