Friday, May 26, 2006

Νομίζεις

(Νομίζεις ότι) έχεις κάποιον άνθρωπο δίπλα σου.
Ή τουλάχιστον όχι κυριολεκτικά δίπλα σου, αλλά μεταφορικά.
Κάποιον που μπορείς να βασιστείς και να του πεις τον πόνο σου.
Κάποιον που τον έχεις πολύ ψηλά στις προτεραιότητές σου.
Κάποιον για τον οποίο ρυθμίζεις τη ζωή σου.
Και για τον οποίον ταξιδεύεις στην Ελλάδα να τον δεις και να βρεθείς μαζί του.
Κάποιον για τον οποίον αγοράζεις τις τηλεκάρτες των 20 λιρών
Και κάποιον που λες ότι το καλοκαίρι θα πάω διακοπές μαζί του.
Και για τον οποίον πιστεύεις ότι ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά…
Έχω τουλάχιστον αυτόν…

Και ύστερα έρχεται το τηλεφώνημα
Όχι, δε συνάντησε τον τέλειο άντρα (μάλλον)
Και δε σου φόρεσε κέρατα (μάλλον)
Ούτε άλλαξε τίποτα σημαντικό στη ζωή της (μάλλον)…

Απλά έγινε αυτό που μοιραία γίνεται πάντα με τις μεγάλες αποστάσεις…
Αυτό που έζησαν πολλοί από αυτούς που αποφάσισαν να αναζητήσουν κάτι καλύτερο σε μια άλλη χώρα.

ΞΕΧΝΙΕΣΑΙ
Κατεβαίνεις ένα – ένα τα σκαλιά της σημαντικότητάς της
Χάνεις την προτεραιότητα στη σκέψη της.
Ξεθωριάζεις.
Άλλα πράγματα καταλαμβάνουν το κενό σου
Και απασχολούν το γέλιο της και το άγχος της
Άλλα τη γεμίζουν και άλλα τη ζουν.
Ακόμα κι αν ο άλλος δεν έχει εμφανιστεί ακόμα (μάλλον)…
Ξέρεις ότι…

… θα συμβεί μια μέρα
Εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε
Πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε
Θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα…

Tuesday, May 23, 2006

Πρόβλημα

Αντικειμενικό πρόβλημα στη συγγραφή blog προς το παρόν:

Κρύωμα και συνεπώς:
Μύτη μελιτζάνα (στο μέγεθος προστέθηκε και το χρώμα)
Μύτη σε ακμή παραγωγής (μη ρωτάτε τι παράγει - ξέρετε).
Μάτια κόκκινα και μικρά. Και πρησμένα σαν να έχουν φλερτάρει με τον Mike Tyson.
ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ (ο πιστότερος καταναλωτής PARACETAMOL αυτές τις μέρες)
Κρυάδες, γενικώς…
Πονόλαιμος σα να έχω καταπιεί έναν κάκτο και αυτός να έχει σκαλώσει ακριβώς στο μήλο του Αδάμ.
Βήχας τέτοιος που κάθε φορά που έρχεται σταματάω να αναπνέω για κανένα λεπτό (οπότε μπλαβίζω σαν πνιγμένος – καλό, ε;) και με πονάει η κοιλιά από το σφίξιμο και τις συσπάσεις.
Να μην πω τι βγαίνει με το βήχα – όχι δεν καπνίζω.
Το χειρότερο, δε μπορώ να λείψω από τη δουλειά (είμαι αναντικατάστατος, είπαμε) και δεν αναρρώνω.
Σήμερα νόμισα ότι τα παίξω στο μετρό που είχε καθυστέρηση. Ότι θα παραδώσω το πνεύμα, εδώ στα ξένα, τη μαύρη ξενιτιά.
Ευτυχώς αυτή η πονόψυχη κινεζούλα μου μαγείρεψε κάτι το απόγευμα και δεν πρόσθεσα τον υποσιτισμό στο πρόβλημα (είναι καλά τα noodles για τη γρίπη μαμά;)

Πολυάριθμοι αναγνώστες μου υπομονή. Σύντομα θα είμαι και πάλι κοντά σας.

Κανένα θαυματουργό γιατροσόφι στο μεταξύ;

Saturday, May 20, 2006

EUROVISION SONG CONTEST 2006

Ύστερα από τη σημερινή νίκη των Φινλανδικών τεράτων...
Τι να πει κανείς...
Είναι πολύ φτωχά τα λόγια...

Friday, May 19, 2006

Τελικός Champions League

Γαμώ την Αrsenal, γαμώ
(έστω και καθυστερημένα)

Tuesday, May 16, 2006

KILL BILL και διδάγματα για ξενιτεμένους

Έχω μια γειτόνισσα Κινέζα, τη Joyce. Η Joyce είναι φοιτήτρια σε σχολή μόδας. Κάποια στιγμή λοιπόν είχαν μια επίδειξη μόδας στη σχολή, όπου διάφορα μοντέλα φορούσαν τα ρούχα που οι φοιτητές είχαν σχεδιάσει. Καλά μέχρι εδώ.

Επειδή η Joyce δεν έχει πολλούς φίλους εδώ και ο boyfriend δεν μπορούσε να έρθει στην επίδειξη εκείνη τη μέρα, μου ζητάει να τη συνοδέψω τζαμπέ. Πολύ καλά.

Η επίδειξη τέλεια, φάτε μάτια ψάρια. Θαυμάσια.

Στο τέλος σε ένδειξη ευχαρίστησης η Joyce μου δίνει μια μεγάλη φωτογραφία με ένα μοντέλο που φορούσε ένα από τα (sexy) ρούχα που είχε φτιάξει. Γράφει δε στο κάτω μέρος μια αφιέρωση για μένα "Love J.". Μάστα.

Ωραία η κοπέλα στη φωτό, καλή και η αφιέρωση, κρεμάω ο καλός σου τη φωτογραφία πάνω από το γραφείο. Όταν δε περνάει κανένας φίλος τον δουλεύω λέγοντάς του ότι αυτό είναι το κορίτσι μου. Και σκάω πλάκα λέγοντας ότι θέλω να τη χωρίσω (τρομάρα μου) γιατί δε μου αρέσει πια κι αυτή είναι τρελή και παλαβή και με έχει πάρει από πίσω και τι να κάνω κλπ, κλπ (λέγεται και φαλλοκρατική ματαιοδοξία).

Έρχεται λοιπόν μια μέρα η δικιά μου (η πραγματική) από Ελλάδα και βλέπει το μοντέλο με τα sexy ρούχα και το "Love J." από κάτω κρεμασμένο φάτσα κάρτα στο γραφείο. Και ακούει παρεμπιπτόντως έναν από τους ξεγελασθέντες φίλους μου που δεν ήξερε λεπτομέρειες ότι αυτή είναι η κοπέλα μου κλπ, κλπ.

Το τι έγινε στη συνέχεια μπορείτε να το δείτε και στο KILL BILL.


Συμπεράσματα για ξενιτεμένους

1) Ποτέ φωτογραφίες με sexy ρούχα και αφιερώσεις σε εμφανές σημείο, ακόμα κι αν είναι εντελώς αθώες. Μπορεί να γίνουν αιτία μακελειού.
2) Μην κοροϊδεύετε τους φίλους σας. Θα σας τη φέρουν έστω και κατά λάθος
3) Όταν κάνετε ένα αστείο φροντίστε να αποκαταστήσετε την αλήθεια σύντομα πριν το ξεχάσετε.


Συμπεράσματα για αυτούς που επισκέπτονται ξενιτεμένους

1) Αν δείτε φωτό ημίγυμνης με αφιέρωση σε εμφανές σημείο, μην τραβήξετε αμέσως περίστροφο. Δώστε τουλάχιστον μια ευκαιρία. Τα πράγματα καμιά φορά δεν είναι όπως φαίνονται.
2) Μην ακούτε τι σας λένε οι φίλοι του φίλου σας. Δεν ξέρουν αυτοί πάντα και μπορεί να έχουν πέσει αντικείμενο χοντρού δουλέματος.
3) Εκτιμήστε το καλό χιούμορ που έχει ο καλός σας.

Monday, May 15, 2006

ΟΚ

Εντάξει, το τσέκαρα, η ηλικία έγινε 36 στο profil σήμερα.

Sunday, May 14, 2006

Beam me up Scotty...

Πάντα μου άρεσαν τα πρωινά της Κυριακής - όταν δε δουλεύω εννοείται.
Γαλήνη και ησυχία.

Και επειδή οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα, ελληνικός καφές και ελληνική εφημερίδα (on line).

Τίποτα δε μου ζαλίζει τα αυτιά.
Μεταφορά σε άλλο τόπο και - ίσως - σε άλλο χρόνο.

Σε εποχές γαλήνιων ηλιόλουστων Κυριακάτικων πρωινών,
εκεί στην επαρχία,
σε βραδύτερους ρυθμούς,
σε πιο διάφανο, φρέσκο αέρα,
σε μυρωδιές από τον κήπο,
σε φιλικούς ήχους από τους ανθρώπους τις γειτονιάς,
στο παιχνίδι με τα χώματα,
στη "μπάλλα" και τις ρακέτες,
στο Φάνη, το Σπύρο, τη Βανέσσα και τη Μαρία,
που έχω να τους δω περίπου δέκα χρόνια.

Ουπς, ξεχάστηκα.
Beam me up Scotty!!!

Friday, May 12, 2006

Άντρες...

Ζητείται σωσίβιο

Πάλι το κύμα ήρθε σήμερα.
Και μαζί με αυτό όλα τα ερωτηματικά
για τις επιλογές της μισής μου ζωής.
Δε βλέπω στεριά ούτε μπροστά ούτε πίσω.
Και διαπιστώνω πόσο μόνος είμαι στην πραγματικότητα.
Ίσως γιατί είμαι διαφορετικός,
αλλά μάλλον γιατί είμαι τόσο συνηθισμένος.
Απλώς θέλω να φτάσω γιατί κουράστηκα.
Αυτός ο διάδρομος απογείωσης είναι μακρύς μαμά;

Wednesday, May 10, 2006

Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας

Γαμώ την ΑΕΚ μου γαμώ

Δεν είμαι ο Νίκος Δήμου

Αυτό το blog δεν προσπαθεί να είναι διαφορετικό, ούτε καν όμορφο.

Δεν έχει φιλοδοξία να προσελκύσει τα βλέμματα, ούτε ιδιαίτερα σχόλια.

Δεν έχει πολλά fancy χρώματα, μουσική και εικόνες και σας διαβεβαιώνω ότι ο δημιουργός του δε θα αφιερώσει καθόλου χρόνο να το εξωραίσει.

Δεν έχει σκοπό να εγείρει συζητήσεις για σύγχρονα θέματα, ούτε να αποτελέσει χώρο λογοτεχνικών αναζητήσεων.

Εκφράζει το θαυμασμό του για άλλα καταπληκτικά blogs, αλλά δε θα τους μοιάσει.

Θέλει να παραμείνει σε μια γωνία του κυβερνοχώρου, απλή καταγραφή των σκέψεων και βιωμάτων ενός εντελώς συνηθισμένου ανθρώπου.

Αν είστε trendy σύγχρονοι τύποι με ενδιαφέροντα και ανησυχίες ή ξεχωριστοί άνθρωποι με λογοτεχνικές ευαισθησίες δε θα βρείτε κανένα ενδιαφέρον εδώ.

Sunday, May 07, 2006

Καλύτερα να μασάς...

Έχει συμβεί άπειρες φορές στο παρελθόν αλλά κάθε φορά έχει απίστευτη πλάκα.

Σήμερα το πρωί στο Μετρό με φίλο άρτι αφιχθέντα από Ελλάδα.
Βλέπει χοντρή ξανθιά, τόσο κακόγουστη και άσχημη που τραβούσε τα βλέματα. Λέει μεγαλόφωνα "Θεέ μου, τι φώκια!"
Και γυρίζει αυτή και του λέει σε άπταιστα Ελληνικά "Δε βλέπεις τα χάλια σου ρε μισοριξιά".
Ούτε ψύλλος στο κόρφο του.

Saturday, May 06, 2006

Βρε ουστ!

Σήμερα πάλι με είπαν σπαστικό.
Σπαστικό λέει που δε θέλω να βγω το βράδυ μαζί τους.
Και σπαστικό που πρωί πρωί προγραμμάτιζα τι θα κάνω την υπόλοιπη μέρα και την Κυριακή. Και που κατέγραφα τα σχέδια σε σχετικό μπλοκάκι.
Και που ξυπνάω το Σάββατο κατά τις 9.00 και όχι στις 12.00.
Και που θα πάω για τρέξιμο μόνος μου και δε θέλω κανένα μαζί μου.
Και που θέλω να μένω μόνος μου καμιά φορά.

Βρε παρατήστε με ήσυχο!

Σας πείραξα εγώ ποτέ;
Έχω πει τίποτα για την ακαταστασία σας (κακοήθη, όχι απλή) και τη βρωμιά σας; Για το θόρυβο που προκαλείτε όταν έχω δουλειά;
Και τι φταίω αν δε μπορείτε να τρέξετε 100 μέτρα χωρίς να ψοφήσετε από έλλειψη οξυγόνου; Τη μοναδική φορά που ήρθατε για τρέξιμο σταματούσα κάθε λίγο και κοιτούσα πίσω για να δω εάν ήσαστε ζωντανοί.
Και δε φταίω που κάθε 20 του μήνα σας σώνωνται τα λεφτά και δεν έχετε τι να φάτε. Αφού ποτέ δεν προγραμματίζετε τίποτα και τα ξοδεύετε όλα μα όλα σε μαλακίες.
Και ναί ρε, δε γουστάρω τα club, τι πρόβλημα έχετε; Δε φτιάχνομαι με το περίμενε στην ουρά μια ώρα, ούτε με το στριμωξίδι, ούτε με το "sorry που σας έπιασα τον ποπό σας κύριε", ούτε με τα μισόγυμνα βυζιά και κόλους της διπλανής που μου τα χώνει στη μάπα, ούτε με την πασαρέλα των πιο έξαλλα ντυμένων γελοίων τύπων.
Και γιατί πρέπει να φοράω το πλαστικό χαμόγελο δηλαδή συνέχεια; Είναι κακό να μένεις μόνος σου, να κάνεις λίγο παρέα και με τον ευτό σου; Σε βοηθάει να σκέφτεσαι και λίγο. Αλλά και που να ξέρετε. Η τελευταία φορά που σκεφτήκατε κάτι σοβαρό ήταν... Πότε ήταν άραγε;

Εδώ δε σας ενοχλώ, εσείς γιατί μου παραβιάζετε τα χωρικά μου ύδατα;

ΒΡΕ ΟΥΣΤ!!!

Thursday, May 04, 2006

Μην ειν' οι κάμποι...;

Αυτό είναι που μου λείπει από την Ελλάδα. Όχι μόνο ο ήλιος, αλλά και τι κάνουμε σε μια μέρα με λιακάδα (δηλαδή περίπου κάθε μέρα)
1) Την κοπανάμε από τη δουλειά νωρίς (αυτό δε σημαίνει ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε δουλέψει σοβαρά)
2) Οδηγούμε με την παρέα μας προς την παραλία (έχετε δοκιμάσει τη Συγγρού προς τη θάλασσα κατά τις 2.00;). Αν η παραλία είναι πολύ μακριά καταφεύγουμε σε κατάλληλα κοντινότερα σημεία (ουζερί, μεζετζίδικα, ουζομεζετζίδικα και τα συναφή).
3) Αρχίζουμε τα ούζα, τις μπύρες και τους μεζέδες μέχρι να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Αυτό δεν παίρνει ποτέ λιγότερο από 2-3 ώρες καθότι γνωστόν ο Έλληνας έχει πολλα φαρμάκια.
4) Καταριόμαστε τη ρημάδα τη χώρα που δεν πάει μπροστά και αναθεματίζουμε εκείνο το σπαστικό συνάδελφο που δεν καταδέχτηκε να μας κάνει παρέα και έμεινε στη δουλειά (το μαλάκα, τον κολλημένο, τον αυτιστικό, δε θα πάει μπροστά αυτός, δεν ξέρει να στέκεται κλπ)
5) Φεύγουμε αργά το απόγευμα για τα σπίτια μας (ή και κάπου αλλού) δίνοντας ραντεβού για την επόμενη λιακάδα (δηλαδή αύριο).

Να, αυτά τα ωραία θυμήθηκα σήμερα βλέποντας τα Αγγλάκια να τα έχουν παίξει. Τόσο ήλιο και τέτοια ζέστη, δεν ήξεραν τι να την κάνουν.
Άπλωναν τα άσπρα παχουλά κορμιά τους στα πεζοδρόμια και στα πάρκα (εννοείται με το pint στο χέρι) και μάζευαν ήλιο υπό την τροπική θερμοκρασία των 25oC.

Δεν μπορείς να τα έxεις όλα mate.

Wednesday, May 03, 2006

Uncle Mike and his Life

Ο Μιχάλης είναι ένας από αυτούς τους μακρινούς θείους που δεν τους έχεις δει ποτέ πριν. Μόνο σε κάτι γάμους στο χωριό σε τρυφερότερη ηλικία και μόνο κανα-δυό φορές. Καμία άλλη επαφή. Ο χώρος που καταλάμβανε στο κέντρο της μνήμης στον εγκέφαλό μου ελάχιστος (και τώρα που έχω αρχίσει να φυραίνω, ακόμα μικρότερος).

Αλλά εχτές το βράδυ να σου τηλεφώνημα απο μάνα. Ο θείος σου ο Μιχάλης θα έρθει, να τον πας στο νοσοκομείο Τάδε. Δεν ξέρει Εγγλέζικα, δεν ξέρει να κινείται, έχει μόνο εσένα. Μα... Δεν έχει μα! (Κατά το "δε θέλω ου...").

Καλώς. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν. Ψηλός, κοντός, χοντρός, λιγνός.

Βλέπω μπροστά το θείο μου και δεν τον γνωρίζω καθόλου. Πολύ πιο κοντός, πολύ πιο ζαρωμένος, πολύ πιο γερασμένος. Άρρωστος.

Θείε μου, τι κάνεις;

Ο θείος Μιχάλης είναι μόνος στον κόσμο. Όχι, στην πραγματικότητα έχει γυναίκα και παιδιά που μάλιστα σπουδάζουν στο εξωτερικό και μιλάνε άπταιστα Αγγλικά. Είναι όμως μόνος του στον κόσμο.

Είναι επίσης πολύ άρρωστος. Έχει, πώς το λένε, κίρρωση. Όχι από το αλκοόλ, από ηπατίτιδα, ποιός ξέρει πως την άρπαξε. Τον τρώει χρόνια και τώρα του παρουσίασε καρκίνο.

Καρκίνο στο συκώτι παιδί μου, και το "παιδί μου" το είπε με παράπονο. Και κάτι άλλο, εγκεφαλοπάθεια. Λέει, ξαφνικά το μυλό του σταματάει να δουλεύει, απλώς σταματάει. Και κάθεται σα φυτό για ώρες, μπορεί και μέρες. Δεν τρώει, δεν κάνει τίποτε, απλώς αναπνέει. Μέχρι να ξυπνήσει και άντε πάλι.

Του είπαν για μεταμόσχευση, δε γίνεται στην Ελλάδα.

Και τα οργάνωσε όλα μόνος του. Μέσα στα διαλείμματα του μυαλού του, με τις οικονομίες μιας ζωής, χωρις να ξέρει Αγγλικά, έφτασε μέχρι εδώ. Προσπαθεί να γαντζωθεί από τη ζωή, που όσο σκληρή κι αν είναι, δεν την παρατάς εύκολα.

Ρώτησα φίλους γιατρούς. Ο θείος Μιχάλης θα πεθάνει σύντομα. Ακόμα κι αν τελικά κάνει τη μεταμοσχευση δε θα ζήσει.

Όταν τον βάλω στο αεροπλάνο να γυρίσει πίσω, θα ξέρω ότι δε θα τον ξαναδώ.

Θείε Μιχάλη με κέρδισες.

Tuesday, May 02, 2006

Άντε πάλι

Πω, πω άντε πίσω στη δουλειά αύριο. Αυτό είναι το κακό με τις αργίες που πέφτουν Δευτέρα: Η επιστροφή μετά από τη ρέκλα. Κι όσο προχωράει η ηλικία, τόσο ακούμε και στην αρχή της αδράνειας: μέχρι να πάρουμε μπροστά ξημερώνουμε.

Θυμάμαι και τα παλιότερα: τότε στο σχολείο που επιστρέφαμε μετά από δύο εβδομάδες καθησιό το Πάσχα και έπρεπε να ξέρουμε και αυτή την προσευχή για την Ανάσταση που μας έβαζε ο δάσκαλος. Κάθε χρόνο τη μάθαινα και κάθε χρόνο την ξεχνούσα. Και κάθε χρόνο την άφηνα για την τελεταία στιγμή, το βράδυ της Κυριακής του Θωμά. (Καημένοι Θωμάδες, όχι μόνο σας λένε και άπιστους αλλά και γιορτάζετε την παραμονή της επανόδου!).

Και όχι ρε πούστηδες Άγγλοι, δε θα πάω στο κρεβάτι από τις εννιά!

Monday, May 01, 2006

Καλή Πρωτομαγιά!

Καλή μέρα να ξεκινήσεις κάτι καινούριο. Blogger λοιπόν. Και να σκεφτείς ότι μέχρι πριν από λίγο δεν ήξερα καν τι είναι το blog. Χαζεύοντας όμως στο internet - πατέρα όλων των καλών και όλων των κακών - έπεσα επάνω σε μερικούς ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Πολλοί διαφορετικοί τύποι που δεν φοβούνται να εκτεθούν και να πουν αυτό που σκέφτονται. Ωραίο, πολύ ωραίο. Θέλω κι εγώ. Και να΄μαι.
Καλώς σας βρήκα