Βρε ουστ!

Σήμερα πάλι με είπαν σπαστικό.
Σπαστικό λέει που δε θέλω να βγω το βράδυ μαζί τους.
Και σπαστικό που πρωί πρωί προγραμμάτιζα τι θα κάνω την υπόλοιπη μέρα και την Κυριακή. Και που κατέγραφα τα σχέδια σε σχετικό μπλοκάκι.
Και που ξυπνάω το Σάββατο κατά τις 9.00 και όχι στις 12.00.
Και που θα πάω για τρέξιμο μόνος μου και δε θέλω κανένα μαζί μου.
Και που θέλω να μένω μόνος μου καμιά φορά.

Βρε παρατήστε με ήσυχο!

Σας πείραξα εγώ ποτέ;
Έχω πει τίποτα για την ακαταστασία σας (κακοήθη, όχι απλή) και τη βρωμιά σας; Για το θόρυβο που προκαλείτε όταν έχω δουλειά;
Και τι φταίω αν δε μπορείτε να τρέξετε 100 μέτρα χωρίς να ψοφήσετε από έλλειψη οξυγόνου; Τη μοναδική φορά που ήρθατε για τρέξιμο σταματούσα κάθε λίγο και κοιτούσα πίσω για να δω εάν ήσαστε ζωντανοί.
Και δε φταίω που κάθε 20 του μήνα σας σώνωνται τα λεφτά και δεν έχετε τι να φάτε. Αφού ποτέ δεν προγραμματίζετε τίποτα και τα ξοδεύετε όλα μα όλα σε μαλακίες.
Και ναί ρε, δε γουστάρω τα club, τι πρόβλημα έχετε; Δε φτιάχνομαι με το περίμενε στην ουρά μια ώρα, ούτε με το στριμωξίδι, ούτε με το "sorry που σας έπιασα τον ποπό σας κύριε", ούτε με τα μισόγυμνα βυζιά και κόλους της διπλανής που μου τα χώνει στη μάπα, ούτε με την πασαρέλα των πιο έξαλλα ντυμένων γελοίων τύπων.
Και γιατί πρέπει να φοράω το πλαστικό χαμόγελο δηλαδή συνέχεια; Είναι κακό να μένεις μόνος σου, να κάνεις λίγο παρέα και με τον ευτό σου; Σε βοηθάει να σκέφτεσαι και λίγο. Αλλά και που να ξέρετε. Η τελευταία φορά που σκεφτήκατε κάτι σοβαρό ήταν... Πότε ήταν άραγε;

Εδώ δε σας ενοχλώ, εσείς γιατί μου παραβιάζετε τα χωρικά μου ύδατα;

ΒΡΕ ΟΥΣΤ!!!