Ο Καθηγητής με τις 240 δημοσιεύσεις και τις δύο γάτες


Από τότε που έφτασα σε τούτη τη χώρα, δεν μπορώ να αποφύγω τις συγκρίσεις. Για τα πάντα και με τα πάντα.

Πρόσφατα ήμουν καλεσμένος στο σπίτι ενός Καθηγητή του London King’s College. Καθότι δεν είμαι κανένας διάσημος ή σημαντικός άνθρωπος, θεώρησα την πρόσκληση σπουδαία τιμή αλλά και άγχος ταυτόχρονα.

Ακούστε λοιπόν:

Το δείπνο είχε κανονιστεί εδώ και δύο (!) μήνες. Φαντάζομαι ότι ο Προφέσορας θα ήταν πολύ πολυάσχολος.
Αλλά πολύ οργανωμένος. Κατ’ αρχάς με ρώτησε (με e-mail) αν θα ήθελα να δειπνήσω στο σπίτι του με τη σύζυγό του και λίγους καλούς φίλους. Έπειτα με ρώτησε ποιες από ορισμένες προτεινόμενες ημερομηνίες βολευόμουνα. Και τέλος μου έστειλε ένα mail για να με καθησυχάσει λέγοντας ότι τα πράγματα θα είναι πολύ casual και δε θα χρειαζόταν να φορέσω γραβάτα.
Καταλαβαίνετε βέβαια τι τρακ είχα, καθότι δεν είμαι σε καμιά περίπτωση συνηθισμένος σε όλα αυτά τα high class dinners και οι formalities με απωθούν. Γνωρίζοντας και το (παγκόσμιο) διαμέτρημα του Καθηγητή, σκεφτόμουνα το dinner και αγχωνόμουνα.

Απλώς για δική μου ενημέρωση έψαξα λίγο στο internet και είδα ότι ο Προφέσορας έχει 240 (διακόσιες σαράντα, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων) δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά… Πολλά από αυτά είναι invited papers, δηλαδή τον παρακαλούν να τους πει τη γνώμη του. Ενώ, επισημαίνω, εμείς οι κοινοί θνητοί όταν καταφέρνουμε μια δημοσίευση αραιά και που, χοροπηδάμε από τη χαρά μας για κανα μήνα. Δε θα μιλήσω για τα συνέδρια, τα consultations στην Κυβέρνηση, τα ερευνητικά προγράμματα κλπ κλπ κλπ.

Αυτός ο τύπος λοιπόν με κάλεσε να φάμε μαζί.

Φρόντισα να είμαι εκεί ΑΚΡΙΒΩΣ στην προκαθορισμένη ώρα και χτύπησα το κουδούνι στις οχτώ ακριβώς. Περιττό να πω ότι μέχρι τις οχτώ και πέντε είχαν φτάσει όλοι. Από τη στιγμή εκείνη άρχισαν οι εκπλήξεις.

Η απλότητα και η κλάση σε όλο το μεγαλείο. Το σπίτι απλό. Μερικά από τα αντικείμενα αρκετά ακριβά, αλλά όλα διακριτικά και απλά. Τίποτα κραυγαλέο ή επιδεικτικό.
Ο προφέσορας φορούσε ένα απλό και μάλλον παλιό σακάκι και πουλόβερ. Εγκάρδιος και γελαστός. Μιλούσε πάντα όμορφα και είχε μια καλή κουβέντα να πει για όλους. Προσιτός και χαλαρός. Απέφευγε να μιλήσει για τη δουλειά. Μαεστρικά κατηύθυνε την κουβέντα (επεμβαίνοντας ελάχιστα) σε εξωεπαγγελματικά θέματα – ταξίδια, θέατρο και κινηματογράφο (και συνειδητοποίησα πόσο απολίτιστος είμαι). Ακόμα και για το Ιράκ μιλήσαμε και για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Εξεπλάγην πόσο ευθύς και πόσο ειλικρινής είναι στις απόψεις του. Όταν δε η κουβέντα πήγαινε να παρεκτραπεί ή να γίνει ενοχλητική για μερικούς (όταν οι συνομιλητές προέρχονται από διαφορετικά και πολλές φορές αντίπαλα κράτη, μπορεί να συμβεί) επενέβαινε διακριτικά και χωρίς να το συνειδητοποιεί κανείς της έδινε και πάλι τη σωστή κατεύθυνση.
[Για ενημέρωσή σας είναι κατά του πολέμου – τα λεφτά να πάνε σε medications και infrastructure, είπε και υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων – they are not ours , they go where they belong!!!]

Σέρβιρε ο ίδιος το κρασί. Δεν είμαι ειδήμων στα κρασιά, αλλά το ένα πρέπει να ήταν σαμπάνια μάλλον πολύ καλής ποιότητας και το άλλο λευκό ελαφρύ πιθανότατα ελληνικό – και τα δύο εκπληκτικά.
Αστειευόταν με όλους και ιδίως με τη γυναίκα του. Δεν ήξερα κανέναν εκεί αλλά ένιωσα αμέσως οικεία, σπίτι μου.
Μου ζήτησε να τον λέω Ian. Αδύνατο βέβαια για μένα – είναι περίπου 55 και αξιοσέβαστος κύριος. Αρκέστηκε στην προσφώνηση “prof”.

Ήταν ένα από τα πιο αναπάντεχα εκπληκτικά δείπνα που έχω πάει κι ας ήταν προσκεκλημένοι μερικοί φαινομενικά ετερόκλητοι άνθρωποι.

Ένοιωσα ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν είναι σπουδαίοι επειδή οι άλλοι τους μιλάνε στον πληθυντικό, επειδή κατέχουν μια σημαντική θέση ή επειδή πολλοί εξαρτώνται από αυτούς, αλλά επειδή έχουν άποψη, είναι έξυπνοι, απλοί και ειλικρινείς. Και κυρίως έχουν τη διάθεση να ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ, όχι να ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ την εξουσία τους (όπως στο Ελλάντα…).

Η καλύτερη στιγμή όμως ήταν οι δύο γάτες του. Έχει λοιπόν ο Προφέσορας δύο εκπληκτικά γατιά. Όχι τίποτα εξωτικές και περίεργες ράτσες. Δύο κοινές γάτες, που όπως φαίνεται τον λατρεύουν. Ζητούσαν τα χάδια και την προσοχή του και τριγύριζαν διακριτικά στα πόδα του με τις ουρές σηκωμένες σαν κατάρτια. Σε καμία περίπτωση δεν έγιναν ενοχλητικές. Μετά το τέλος του δείπνου, σκαρφάλωσαν στα πόδια του γουργουρίζοντας και τεντώνοντας το λαιμό τους ηδονιζόμενες από το γαργαλητό κάτω από το πηγούνι.
Και ήταν μοναδική εικόνα ο σοφός και απλός Προφέσορας με τις γάτες του αγκαλιά. Μια βαθιά και γαλήνια φυσιογνωμία. Ήρεμη. Χωρίς τη σκιά του αρπακτικού.
Θα την πάρω μαζί μου αυτή τη στιγμή…

Δεν μπορώ να αποφύγω τη σύγκριση…

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τους Καθηγηταράδες μας στην Ελλάδα. Εννοώ τους μεγάλους, αυτούς του Πανεπιστημίου σε διάφορες σημαντικές σχολές.
Τους συγκρίνω με τον Προφέσορα εδώ. Στην απλότητα, την ευαισθησία, την ευθύτητα, την ειλικρίνεια, τη γαλήνη και τη δύναμη. Για να μη μιλήσω για την πραγματική αξία. Κυρίως όμως στη διάθεση να σε πλησιάσει, να καταλάβει τις ανάγκες σου και να σε βοηθήσει. Και μέσα από την πρόοδό σου να δικαιωθεί και ο ίδιος.

Και η σύγκριση είναι αμίλικτη.
Γιατί ποτέ τίποτα δεν αλλάζει;