Μετά την Πάρνηθα και ο Υμηττός

Κάφ' τα όλα Ελληνάρα!
Μην αφήσεις τίποτα όρθιο!
Για ένα οικοπεδάκι ζούμε όλοι.

Εκεί κι εδώ

Δε γράφω συχνά αλλά δεν μπορώ να μείνω και αμέτοχος.

Κάηκε η Πάρνηθα. Και μαζί της και η τελευταίες ελπίδες ότι ίσως κάτι πάει να αλλάξει σε αυτόν τον κακόμοιρο τόπο. Και δεν εννοώ τις κυβερνήσεις ή τον τρόπο που λειτουργεί το κράτος – «οι υπεύθυνοι» αλλά εμάς τους ίδιους τους Έλληνες σα νοοτροπία και σα λαό. Γιατί έχουμε τους κυβερνήτες που μας ταιριάζουν, και εισπράττουμε ό,τι μας αξίζει. Και βέβαια δεν θα ασχοληθώ με τις ευθύνες και σε ποιον ανήκουν. Ακούω ότι οι μεν κατηγορούν τους δε και αντίστροφα. Ότι υπάρχουν δύο είδη ευθυνών λέει, επιχειρησιακές και πολιτικές. Επίσης νέες και παλιές (βλέπε Πεντέλη). Ακόμα της ΔΕΗ και της Πυροσβεστικής. Και επιπλέον ότι φταίει και ο καιρός.

Τον κακό τους τον καιρό.

Δυστυχώς βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να μπορώ να συγκρίνω. Συγκρίνω λοιπόν τα ελληνικά με τα εγγλέζικα.

Πριν από λίγες μέρες εκδηλώθηκαν βομβιστικές απόπειρες στο Λονδίνο. Και πριν καλά καλά το καταλάβουμε τους πήραν χαμπάρι και τους τσάκωσαν στο πιτς φυτίλι. Μέχρι και στη Αυστραλία έγιναν συλλήψεις. Και ξέρετε πως ξεκίνησαν όλα; Επειδή λέει ένας οδηγός ασθενοφόρου πρόσεξε ότι έβγαινε ένας περίεργος καπνός (μη φανταστείτε κανένα ντουμάνι - μιλάμε για ίχνη) από ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Δε θα μιλήσω για το χρόνο που έκανε να φθάσει η αστυνομία, ούτε για το πόσο χρειάστηκε να εξουδετερώσει τη βόμβα, να μεταφέρει το αυτοκίνητο κατάλληλα, να εντοπίσει κι άλλο ύποπτο αυτοκίνητο - αρκετά μακριά από το πρώτο - και να κάνει όλα τα απαραίτητα πάλι. Θα σταθώ στον οδηγό του ασθενοφόρου. Χωρίς να τον ξέρω το συγκεκριμένο, ξέρω σε τι τάξη ανθρώπων ανήκει. Και σας διαβεβαιώ ότι οι οδηγοί ασθενοφόρων στο Λονδίνο δεν είναι ακριβώς από τους ανθρώπους που έχουν τρία πτυχία και δύο διδακτορικά. Φαντάζομαι τη φάση: Μισοβρίζοντας μισοχασμουριώντας - ήταν κατά τη μία τη νύχτα - είδε ο τύπος το αυτοκίνητο. Και αντί να πει ωχ ρε αδερφέ τώρα τι μας λες, εδώ τόσος κόσμος που είναι γύρω δεν είδε τίποτε, δεν είναι τίποτα , δε βαριέσαι, κάλεσε την αστυνομία. Είμαι σίγουρος ότι ούτε κι αυτός θα πίστευε τι θα επακολουθούσε.

Και σκέφτομαι για το πόσο συνειδητοποιημένοι και πόσο έχουν την αίσθηση του συνόλου και της ευθύνης ακόμα και τα μέλη των χαμηλότερων κοινωνικοοικονομικών τάξεων. Ο τύπος με το χαμηλό μισθό, τα εκατό tatoo και το σκουλαρίκι (όχι δεν είμαι κατά, απλώς σας δίνω την εικόνα) είναι αρκετά υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος για να κάνει όχι απλά το καθήκον του, αλλά κάτι παραπάνω για να προφυλάξει το σύνολο. Για τους συμπατριώτες και τη χώρα του.

Και πάμε πίσω στην Πάρνηθα.

Λένε ότι υπάρχει πιθανότητα εμπρησμού. Δεν μπορώ να αντέξω στη σύγκριση αυτού του Έλληνα που θα βάζει φωτιά στο ΔΑΣΟΣ ΜΑΣ με τον Άγγλο που κάνει το "extra mile". Από τη μια το άμεσο προσωπικό συμφέρον, η κακομοιριά και η παντελής άγνοια της έννοιας του γενικότερου καλού και από την άλλη η ευαισθητοποίηση και η περιφρούρηση του συνόλου.
Ας μην ήταν εμπρησμός, όμως. Να προήλθε από τη ΔΕΗ όπως λέγεται. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπήρχε σχετική μέριμνα για επικίνδυνα - και ειδικά με τέτοιο καιρό - καλώδια που περνούσαν πάνω από αυτό που όλοι χαρακτήριζαν ως τον τελευταίο πνεύμονα της Αθήνας. Εδώ αδιαφόρησε ολόκληρη η ΔΕΗ - δεν ξέρω αν λέγεται αρχηγός ή τελευταίος υπάλληλος αλλά και πάλι η σύγκριση είναι αμείλικτη. Συγκρίνω την αστυνομία εδώ με τη μεγαλύτερη ελληνική εταιρία. Εδώ εξουδετέρωσαν τις βόμβες και συνέλαβαν τους δράστες χωρίς να ανοίξει ρουθούνι - έσωσαν ακόμα και αυτόν που πετάχτηκε φλεγόμενος από το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο της Γλασκώβης (στην Ελλάδα θα είχαν ξεχάσει τον πυροσβεστήρα) - και στην Ελλάδα η ΔΕΗ ξέχασε να ξεχορταριάσει τις βάσεις των πυλώνων.

Δε θέλω να πω περισσότερα για την πυροσβεστική επιχείρηση καθαυτή γιατί δεν ξέρω. Δεν ξέρω κατά πόσο ο τεχνολογικός εξοπλισμός ήταν παλιός ή ο συντονισμός της κατάσβεσης επαρκής. Λένε ότι τα άτομα πάλεψαν με αυταπάρνηση. Δεν αντιλέγω, αλλά η εποχή των ηρώων πέρασε φίλοι μου. Δε φτάνουν οι 300 να αλλάξουν την ιστορία ή την πορεία της φωτιάς. Θέλει προγραμματισμό και δουλειά σε βάθος, σημεία που σα λαός πάσχουμε γονιδιακά και νομίζω μη θεραπεύσιμα όπως έχει αποδείξει η μακρόχρονη ιστορία μας. Κι όσο δε βελτιωνόμαστε, τόσο θα χάνουμε: είτε αυτό λέγεται δάσος, είτε δομημένα ομόλογα, είτε Μακεδονία.

Έχοντας πάρει απόφαση ότι δε θα ξαναδώ ποτέ αυτό το δάσος στη ζωή μου, μένει ένα μόνο για να χάσω ή να διατηρήσω την τελευταία ρανίδα πίστης. Να δω αν και πόσα οικόπεδα θα κοπούν σε «μη δασικές εκτάσεις» εκεί που είναι τώρα τα καμένα.

Και τότε θα σας πω.